Σημείωμα σύνταξης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ
Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945-1946, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών πολέμου. Σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνοτικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν συνδέεται κατ’ ανάγκην με πολεμικές συγκρούσεις.
Τη γενοκτονία την υφίσταται μια ομάδα όχι για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι· στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και χριστιανοί.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός ήδη από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (1461) γνώρισε συνεχείς διωγμούς και προσπάθειες για τον βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση-γενοκτονία του 20ού αιώνα. Από τους Βαλκανικούς Πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους τους, τους Γερμανούς, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και των Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον πλήρη εκτουρκισμό. Η απόφαση για την τελική λύση πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ολοκληρώθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ (1919-1923).
Σκοπός των Τούρκων ήταν να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν. Το 1919 άρχισε ένας νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος και απάνθρωπος από τους προηγούμενους, ο οποίος υπήρξε η χαριστική βολή για τον Ποντιακό Ελληνισμό. Οι διωγμοί στοίχισαν τη ζωή σε 1.000.000 άτομα, ενώ οι διασωθέντες ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές εστίες τους και κατέφυγαν πρόσφυγες στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, ενώ άγνωστος αριθμός παρέμειναν ως εξισλαμισμένοι ελληνόφωνοι στον Πόντο.
Πέρα από τη φυσική εξόντωση των Ποντίων, επιχειρήθηκε και η πολιτισμική - θρησκευτική καταστροφή τους. Επιχειρήθηκε, δηλαδή, ο ολοκληρωτικός αφανισμός τους, το σβήσιμο της ύπαρξής τους από τον χάρτη, καθώς όλα τα ελληνικά χωριά, με τις 1.134 εκκλησίες τους και τα 960 σχολεία, λεηλατήθηκαν και κάηκαν. Μετά τον εκπατρισμό των Ποντίων, το 1923 ο συστηματικός αφανισμός συνεχίστηκε, με την καταστροφή και των τελευταίων ιχνών της πολιτιστικής κληρονομιάς που είχαν αφήσει πίσω τους οι Πόντιοι.
Η τραγωδία του Ποντιακού Ελληνισμού αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα πλέον «επικίνδυνα» ζητήματα της νεοελληνικής ιστοριογραφίας. Πολλοί είναι οι λόγοι για τους οποίους επιχειρήθηκε η αποσιώπηση των τραγικών γεγονότων, η απώθηση της τραυματικής εμπειρίας, η απόκρυψη του κόστους της ήττας, ο εξωραϊσμός του τουρκικού εθνικισμού. Με βάση τη σημερινή μας λογική, είναι ακατανόητο το γεγονός ότι κάποια στιγμή επελέγη η πολιτική της σιωπής και της λήθης.
Η γενοκτονία των Ποντίων θα μετατραπεί και αυτή το 1998 σε επίσημη επέτειο από το ελληνικό Κοινοβούλιο, όταν θα ανακηρυχθεί η 14η Σεπτεμβρίου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο σύνολο της Μικράς Ασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου