Γράφει, φωτογραφίζει και παρουσιάζει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ελεγεία σε ένα φίλο από τα παλιά
Δυο χρόνια. Δύο χρόνια παράδοξα, ψιλοέρημα, χωρίς ακόμα να βγάλουμε το άθροισμά τους σε συνέπειες και άλλα μη τερπνά. Τον Οκτώβριο του 2019 πηγαίναμε στο Παζάρι μας (είπαμε, είμαστε θιασώτες αυτού του ίχνους άδολης τύρβης) χωρίς να ξέρουμε τι θα ακολουθούσε μετά. Και τι δεν έγινε και γίνεται. Εμείς όμως τότε, τέτοιες μέρες, τρέξαμε. Προλάβαμε και ωραία βιβλία από κούτες γεμάτες υποσχέσεις.
Πρόσεξε, καλέ μου αναγνώστη και καλοπροαίρετε φίλε. Το Παζάρι, ο Αχίλς, δίνει στον καθένα τι θέλει. Στα παιδιά (όταν κάποτε ήταν παιδιά) κουρσάκια και την Ρόδα, ή το Ταψί. Σκοποβολή, ή καλό ρητινίτη με γουρουνόπουλο ή στιλπνό κεμπάμπ και τα όργανα μετά τσίκνας στην διαπασών. Κουδούνια και ποιμενικές βακτηρίες για τους (ελάχιστους πια) τζομπάνηδες. Χαλβά και ενδύματα για τον χειμώνα που έρχεται, ήρθε, απειλητικός και τσαμπουκαλής. Παρέα ανέφελη για λίγες ώρες, σε μια Ανατολή, καθ' ημάς και όχι, με μπόλικη ζάχαρη και άχνη.
Το 2019 βρήκα κι αυτό το διαμαντάκι (αν θυμάμαι καλά με ένα γιούρο). Τυπωμένο, αλλά και αγορασμένο το 1938. Μια Παρισινή έκδοση ανθοπερπατούσα (και να φανταστείς θέλω να αποφύγω τον λυρισμό σαν την χοληστερίνη από τα λουκάνικα!). Τα σχέδια, το χρώμα, οι λατινικές ονομασίες με τρέλαναν. Και το φυλαγμένο δημοσίευμα από την Μοντ, της δεκαετίας του 60, για τα τριαντάφυλλα. Πιο πολύ δε, με μεθούσε το φυλαγμένο μέσα στις σελίδες προπολεμικό άνθος. Με τις τόσες αφηγήσεις του -ποτέ δεν θα τις ακούσουμε. Ας τις ονειρευτούμε. Πως όχι; Λοιπόν, έτσι και το Παζάρι μας. Φυλαγμένο μυστικό μέσα σε σελίδες, κάτι που το κρατάμε πολύτιμο, με τον δικό μας γρεβενιώτικο τρόπο.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου