Για την παρουσίαση μιας πτυχιακής εργασίας

Μόλις έλαβα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο πρόσκληση από έναν φοιτητή μου στο Τμήμα Οικολογίας και Περιβάλλοντος του Τ.Ε.Ι. Ιονίων Νήσων, τον Δημήτρη Λούκα.

Ο εξαίρετος αυτός νέος από τα Ιωάννινα καλεί τους καθηγητές του στην παρουσίαση της Πτυχιακής του Εργασίας με τίτλο: "Συνολική Εκτίμηση Εισροών, Εκροών και Περιβαλλοντικών Πιέσεων σε κλειστές Μοναστηριακές Κοινότητες. Περίπτωση μελέτης: Ι. Μ. Παντοκράτορος Αγίου Όρους", η οποία θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008 και ώρα 10 το πρωί στο Αμφιθέατρο του Τ.Ε.Ι. (Πλατεία Κάλβου, στη Ζάκυνθο).

Η χαρά μου είναι μεγάλη για δύο λόγους: Αφ' ενός μεν επειδή ο Δημήτρης υπήρξε καθ' όλη τη φοιτητική του ζωή υπόδειγμα ήθους και διάθεσης για μάθηση, αφ' ετέρου δε επειδή θα είναι -κατά πάσα πιθανότητα- ο πρώτος που θα λάβει πτυχίο από το Τμήμα μας.

Θα είμαστε όλοι εκεί, ευχόμενοι και προσευχόμενοι να παρευρισκόμαστε και σε πολλές επόμενες και ανώτερες επιτυχίες του!!!

Στο Μοναστήρι του Περάγκαθου

ΔΙΣΤΙΧΟ ΣΥΜΒΑΝ

Δεκέμβριος απογεύματος μού κλείνει μάτι

στο Πυράγκαθο φωτιές ελεεινό κρεβάτι.

[Υπεράγαθος, 4.12.2006, από το βιβλίο του Παναγιώτη Καποδίστρια, Ο αρχαίος Αγροφύλαξ, 2007, σ. 74]

Κατά τη γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, 21 Νοεμβρίου, γιορτάζει με κάθε επισημότητα και με τη συρροή πολλών εκατοντάδων προσκυνητών απ' όλη τη Ζάκυνθο, το Μοναστήρι της Υπεραγάθου στην ορεινή περιοχή Περάγκαθο ή Πυράγκαθο του Κοιλιωμένου. Ένας εξαίσιος τόπος απερίγραπτης ομορφιάς, πηγή ισχυρής έλξης!!!

Το Μοναστήρι, με μακρά και σημαντική ιστορία μέσα στους αιώνες ανήκει στην περιώνυμη Μονή του Σινά από το 1671, κάτι που σημαίνει, ότι στις μέρες μας, ως μετόχι των Σιναϊτών, δεν έχει προσεχτεί όσο θα έπρεπε, ή μάλλον έχει εγκαταλειφτεί στην τύχη του... Βρισκόμαστε στην κατάσταση των "μπαλωμάτων", εξαγοραζόμενοι τον καιρόν... Ο χρόνος, οι αλλεπάλληλοι σεισμοί, διάφορες πυρκαγιές, αλλά και κάποιοι πονηροί περιηγητές - αρχαιοκάπηλοι έχουν πάντως συντελέσει, ώστε σήμερα να σπαράζει η καρδιά του ευαίσθητου προσκυνητή...

Από πλευράς Μητρόπολης Ζακύνθου, δεν είναι εύκολο ή δυνατόν να γίνει καθοριστική παρέμβαση, πλην της έκφρασης απλής γνώμης, διότι άλλος είναι ο ιδιοκτήτης, παρά την ανύστακτη προσπάθεια του σημερινού Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου (ο οποίος, άλλωστε, διετέλεσε και ο ίδιος Σιναΐτης) για την αποκατάσταση των Μονών της Ζακύνθου, οι οποίες υπάγονται στην δικαιοδοσία του.

Μα και στο διάβα των αιώνων κάτι ανάλογο συνέβαινε. Ήδη σ' Επιστημονικό Συνέδριο ["Η Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, 1864-2004" της Βουλής των Ελλήνων και της Ακαδημίας Αθηνών, βλ. π. Παναγιώτη Καποδίστρια "Ψηφίδες εκκλησιαστικής ζωής αστην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο", Πρακτικά, τ. 1, 371-373 και 380-εξ., Αθήνα 2005] ανακοίνωσα άγνωστη Επιστολή του 1857 του τότε Μητροπολίτη Ζακύνθου Νικολάου Κοκκίνη (1791-1867) προς τον πρώην Οικουμενικό Πατριάρχη και τότε Αρχιεπίσκοπο Σινά Κωνστάντιο Α΄, δια της οποίας διεκτραγωδεί -ως ευαίσθητος Ζακύνθιος, που πονά τον τόπο του- με πάσα λεπτομέρεια την οικτρή κτιριακή κατάσταση της Μονής, παρακαλώντας (εκλιπαρώντας θα ήταν σωστότερο), να ληφθούν από πλευράς Σινά άμεσα μέτρα προτού να είναι πολύ αργά. Τουτέστιν, οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους...

Για την Ιστορία ν' αναφέρουμε, ότι κατά το σημερινό πανηγύρι, στο οποίο μάλιστα κατά την παράδοση διανέμεται σε όλους τους προσκυνητές τηγανιτός μπακαλιάρος, παρευρέθηκε και προΐστατο ο Αρχιεπίσκοπος Σινά, Φαράν και Ραϊθώ κ. Δαμιανός, ο οποίος ελπίζουμε να διαπίστωσε ιδίοις όμμασι την κατάσταση της Μονής.

* Τις φωτογραφίες της σημερινής ανάρτησης, τραβήξαμε το 2005.

Απόψε ακούμε Ιάκωβο Κονιτόπουλο

Με χαρά πληροφορούμαστε από φιλικό μέιλ, ότι απόψε, Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008, ώρα 8.30 το βράδυ, το Τρίτο Πρόγραμμα της Ε.ΡΑ. θα μεταδώσει σε απευθείας μετάδοση σε εθνικό δίκτυο και μέσω της E.B.U. σε πανευρωπαϊκό, το έργο του διακεκριμένου συμπατριώτη μας συνθέτη Ιάκωβου Κονιτόπουλου «Άδουσιν Οδύνην» για Μέτζο Σοπράνο και Ορχήστρα, πάνω σ' έναν στίχο της μεγάλης ποιήτριας Ζωής Καρέλλη και το κεφάλαιο ε΄ της Αποκάλυψης του Ιωάννη.

Σολίστ η Μέτζο Σοπράνο Μαργαρίτα Συγγενιώτου, Ακορντεόν ο Χρήστος Ζερμπίνος. Την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής διευθύνει ο Μιχάλης Χριστοδουλίδης.

Ο καλός φίλος Ιάκωβος, δημιουργός ποιότητας και μουσικός ήθους, τιμά με την όλη παρουσία του στο πολιτισμικό γίγνεσθαι της πατρίδας μας, τόσο τη μεγάλη υπόθεση της Μουσικής, όσο και τη γενέτειρα Ζάκυνθο.

Ο ιστοχώρος μας τού εύχεται να βρίσκεται πάντα στην πρωτοπορία και στην κορυφή. Για όσους έτυχε να μην γνωρίζουν τον πολυταλαντούχο αυτόν μαέστρο και συνθέτη, μπορούν να κάμουν κλικ εδώ, για να έχουν πρόσβαση στην πλουσιότατη βιο-εργογραφία του.

Η δίκαιη ανάδειξη ενός νέου επιστήμονα

Έχω τη μεγάλη ευχαρίστηση ν' αναγγείλω στους απανταχού αναγνώστες του Ιστολογίου μας μια εξαιρετική και πολυσήμαντη πνευματική χαρά:

Τον επάξιο διορισμό του φίλου και συναδέλφου εκπαιδευτικού Τάσου Καλημέρη στη θέση βαθμίδας Επίκουρου Καθηγητή με γνωστικό αντικείμενο: “Θερμοδυναμικές και Ρευστομηχανικές διεργασίες σε Φυσικά συστήματα” (ΦΕΚ Γ 1007.30/10/08), διακεκριμένου ήδη στο Τμήμα Οικολογίας και Περιβάλλοντος του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων (Παραρτήματος Ζακύνθου).

Όπως είναι κατανοητό, τίποτα δε χαρίζεται. Όλα κατακτώνται με μόχθο και ιδρώτα. Ο Τάσος Καλημέρης είναι μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση ενός Ζακυνθινού, αφοσιωμένου κατά πάντα στην επιστήμη του, ο οποίος εργάζεται με αυταπάρνηση και μεράκι στους ευαίσθητους και απαιτητικούς τομείς της Έρευνας και της Εκπαίδευσης.

Του ευχόμαστε από καρδιάς, να συγχαρούμε και σε ανώτερες κατακτήσεις του, για την ωφέλεια της Επιστήμης, αλλά και της γενέτειρας Ζακύνθου, σε καιρούς γενικευμένου αμοραλισμού και πνευματικής καχεξίας.

Who is Who

Ο Αναστάσιος Καλημέρης είναι Μαθηματικός και διδάκτορας του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών (η διατριβή του εμπίπτει στο πεδίο της Αστροφυσικής και συγκεκριμένα στα θέματα δομής και εξέλιξης του εσωτερικού αστέρων).
Το ερευνητικό του έργο περιλαμβάνει 18 πρωτότυπες διεθνείς επιστημονικές δημοσιεύσεις (papers) που έχουν λάβει 140 αναφορές (citations) στην διεθνή βιβλιογραφία (4 εξ αυτών σε textbooks εκδόσεων Cambridge), 8 ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια και 4 σε ελληνικά. Έχει διατελέσει κριτής (referee) εργασιών έγκριτου πανευρωπαϊκού επιστημονικού περιοδικού. Έχει συγγράψει και εκδώσει δυο βιβλία για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ένα Μηχανικής Ρευστών (Εισαγωγή στις γεωφυσικές ροές), και ένα Μαθηματικών (Εισαγωγή στις συνήθεις Διαφορικές εξισώσεις).
Έχει εργαστεί επί τέσσερα έτη (1989-1993) στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών ως ειδικός μεταπτυχιακός υπότροφος με καθήκοντα ερευνητή, έχει λάβει μέρος σε τέσσερα διεθνή ερευνητικά προγράμματα του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Εθνικού Αστεροσκοπείου, δυο εκ των οποίων υπό την χρηματοδότηση του NATO, συνολικής διάρκειας τεσσάρων ετών (1994–1998). Από το 2004 διδάσκει στο τμήμα Οικολογίας και Περιβάλλοντος του ΤΕΙ Ιονίων νήσων, Μαθηματικά, Φυσική, Ρευστομηχανική Περιβάλλοντος, Μετεωρολογία, ενώ είναι υπεύθυνος σχεδιασμού, ανάπτυξης και λειτουργίας του εργαστηρίου Φυσικής Περιβάλλοντος. Για το ερευνητικό του έργο, έχει τιμηθεί από το Who’s who in the world και τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ζακύνθου.

Το μαυσωλείο ενός Ελληνορώσου λογίου στο Ξηροκάστελο

Η συνεργάτις μας Μαρία Σιδηροκαστρίτη ανοίγει για χάρη μας το πολύτιμο αρχείο των πολλαπλών εξερευνήσεών της και σήμερα μάς παρέχει εικόνες του 1995 από μιαν αθέατη κι εν πολλοίς άγνωστη γωνιά του Zante μας.

Με πλοηγό μας την περιηγητική διάθεση της Μαρίας, μεταφερόμαστε στην περιοχή του Ξηροκάστελου. Εκεί, κοντά στη θαλασσοδαρμένη ακτή, κείται ένας τάφος και μαυσωλείο ενός σημαντικού -όπως φαίνεται από το βιογραφικό του- ανθρώπου του 19ου αιώνα, του Πέτρου Καπνίση ή Καπνίστ.

Σύμφωνα με τον ιστοριοδίφη Λεωνίδα Χ. Ζώη ("Λεξικόν...", τ. 2, 268), γεννήθηκε εν Oloukovska της Ρωσσίας την 27 Φεβρουαρίου 1829. Διδάκτωρ της νομικής του Πανεπιστημίου Μόσχας ανέλαβε διαφόρους εμπιστευτικάς θέσεις παρά τη ρωσσική κυβερνήσει, προς δε την επιθεώρησιν του ρωσσικού τύπου, την διεύθυνσιν του περιοδικού Messanger Officiel, συνέταξεν υπόμνημα περί ληπτέων μέτρων δια την καταστολήν των παρεκτροπών των αγροτικών πληθυσμών, τιμηθείς δια παρασήμου του Αγ. Στανισλάου.

Ποιητής ολίγα εκ μετριοφροσύνης εδημοσίευσεν, ων διακρίνονται "La cojuration de Cing-Marc" και "Stenka Razine". Εις άκρον φιλέλλην επέτρεψεν εις τας λίαν μορφωμένας κόρας του, Ί ν α ν και Ε υ γ ε ν ί α ν, να καταταχθούν ως νοσοκόμοι κατά τον ελληνοτουρκικόν πόλεμον. Απέθανεν 18 Αυγούστου 1897 και κατέλιπε πολλά ποιητικά και φιλολογικά έργα, εν οις "Έρως νεκρού" δημοσιευθέν εν Ημερολογίω Σκόκου 1899. Τα οστά του, κατ' επιθυμίαν του, κατετέθησαν μεταφερθέντα εις Ζάκυνθον εν μαυσωλείω εγερθέντι εν θέσει Ξηροκάστελλον πλησίον της θαλασσοπλήκτου ακτής.-

Στο παραπάνω μνημονευόμενο Ημερολόγιο Σκόκου και πριν από την δημοσίευση του ποιήματος "Έρως νεκρού", σημειώνεται περί του σκηνώματος του Καπνίστ: "κατατεθέν υπό της οικογενείας αυτού αναπαύεται εν μαυσωλείω εγερθέντι επίτηδες επί θαλασσοπλήκτου βράχου εις τω ρωμαντικόν δάσος του αγίου Διονυσίου, όπως νανουρίζη τον αιώνιον ύπνον του ποιητού και φιλέλληνος ο φλοίσβος της ελληνικής θαλάσσης".

Αλλά αξίζει να διαβάσουμε ολόκληρο το ποίημα "Έρως νεκρού", κάνοντας κλικ εδώ.

Eικόνες και λόγος του Διονύση Σέρρα από τη Magna Grecia

[Ο ποιητής Διονύσης Σέρρας βρέθηκε τον προηγούμενο μήνα στη Σικελία και στα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας. Από εκεί μάς προσκομίζει εικόνες των τόπων, που αποτύπωσε ο ίδιος με τη φωτομηχανή του, αλλά κυρίως μάς παραχωρεί για πρώτη δημοσίευση κάποια του τρίστιχα, τα οποία προέκυψαν από τη συνάφειά του με τη λεγόμενη Magna Grecia. Μετά χαράς πολλής δεχόμαστε τα πολύτιμα δώρα του, ευχαριστώντας τον ξανά και ξανά για την τιμή.

π. Π.Κ.]

Τ' απομεινάρια του Δωρικού Ναού της Λακινίας Ήρας στο Μεταπόντιο.

Η "Κρήνη του Ωρίωνα" (16ος αι.) στη σύγχρονη Μεσίνα.

Η συνέχεια της παράδοσης από τους νέους του γραφικού χωριού Καστρολεόνε (Σικελία).

Το περίτεχνο "Τεάτρο Πολιτεάμα Γκαριμπάλντι" (1867-1874) στο Παλέρμο.

Ο καλοδιατηρημένος ναός της Ομόνοιας στον Ακράγαντα.

Τ' αρχαία λατομεία των Συρακουσών.

Ο Καθεδρικός Ναός (Ντουόμο) στην Κατάνια.

Το αρχαίο ελληνικό Θέατρο στην Ταορμίνα.

Στις συννεφοσκέπαστες κορφές και στους κρατήρες της Αίτνας.

Φιλική υποδοχή και συνάντηση στην ελληνόφωνη Στερνατία.

Διασχίζοντας το αξιοθέατο χωριό των Τρούλων, το Αλμπερομπέλο.

ΣΤΑΣΕΙΣ ΠΝΟΗΣ ΣΤΗ MAGNA GRECIA *

Στην αγαπητή Κική Καρυδάκη
και στους άλλους φιλικούς συνταξιδιώτης του «Πλατύφορου»

1
Καστρορεάλε

Με νότες Νιότης
και στήθους φωνήματα
πέφτουν τα τείχη.

2
Παλέρμο

Οδός Λευτεριάς –
στις κορυφές να υψώνεσαι
του Γαριβάλδη.

3
Ακράγαντας

Ναοί δωρικοί
και Δάφνης δωρήματα
ήσκιους χρυσίζουν.

4
Συρακούσες

Της ήττας γοές
σε πληγής λατομεία
για φως αντηχούν.

5
Αίτνα

Φωτιάς σωθικά
το μαύρο πυρώνουνε –
ώς τον αιθέρα.

6
Καστελμόλα

Ίλιγγου πύλες
και θόλου λιθόστρωτα
λήγουν στο Θαύμα.

7
Ρήγιο

Ρίγη αναγάλλιας –
με φλόγας αγάλματα
κ’ έκστασης φίλους.

8
Στερνατία

Αιώνων αφές
στο στέρνο χαράζουνε
σταυρούς και πνοές.

9
Καλημέρα

Με δάκρυ αυγής
μετράς τα μιλήματα
δίγλωσσης γέννας.

10
Αλμπερομπέλο

Λύτρωσης τρούλοι
το γκρίζο ξορκίζουνε
μ’ έλυτρα πέτρας.

Διονύσης Σέρρας
Οκτ.-Νοέμ. 2008

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ

[*] Τρίστιχα γραμμένα μ’ αφορμή εκδρομή που πραγματοποίησε (17-28.10.2008) η ζακυνθινή πολιτιστική εταιρεία «ΠΛΑΤΥΦΟΡΟΣ» στη Μεγάλη Ελλάδα (Σικελία και ελληνόφωνα χωριά της νότιας Ιταλίας).

1. Γραφικό παραδοσιακό χωριό της Σικελίας, με πλούσια πολιτιστική ζωή και προσφορά.
2. Η πρωτεύουσα της Σικελίας.
3. Αρχαία ελληνική αποικία (το σημερινό Αγκριτζέντο).
4. Η σπουδαιότερη από τις αρχαιοελληνικές πόλεις της Σικελίας.
5. Το γνωστό ενεργό ηφαίστειο της Σικελίας.
6. Όμορφο χωριό στην κορφή ενός βουνού, πάνω από την ονομαστή λουτρόπολη της Ταορμίνας.
7. Άλλη αρχαιοελληνική αποικία (το σημερινό Ρέτζιο).
8. 9. και 10. Τρία από τα ελληνόφωνα χωριά της Ιταλίας (Απουλία).

Βραβεύτηκε ο Αντώνης Κλάδης στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Σύνθεσης Χορωδιακής Μουσικής

Μόλις μάς έφτασε μια είδηση, που μόνο χαρά προσκομίζει και παρηγοριά: Το τρίτο βραβείο απέσπασε ο Αντώνης Κλάδης, καθηγητής Μουσικής στο Μουσικό Σχολείο Ζακύνθου, στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Σύνθεσης Χορωδιακής Μουσικής, ο οποίος προκηρύχτηκε από το Δημοτικό Ωδείο Κατερίνης.

Στον Διαγωνισμό υποβλήθηκαν γι' αξιολόγηση 31 έργα, από τα οποία επελέγησαν μόνο 5.
Στην κριτική επιτροπή μετείχαν οι: Χρήστος Σαμαράς, συνθέτης και καθηγητής σύνθεσης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Νίκος Κοτροκόης συνθέτης, Διευθυντής Χορωδίας και διδάσκων στο Α.Π.Θ., Γιάννης Αδαμίδης, καλλιτεχνικός Διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου Κατερίνης, καθηγητής Χορωδίας - μαέστρος Χορωδιών και άλλοι γνωστοί συνθέτες.

Το έργο του Αντώνη Κλάδη, που διακρίθηκε, είναι το Χριστουγεννιάτικο τραγούδι «Χριστός Γεννιέται», σε ποίηση Διονυσίου Γιακουμή, το οποίο πρόκειται να παρουσιαστεί μαζί με τα άλλα βραβευθέντα έργα σε ειδική τιμητική εκδήλωση.

Θερμά συγχαρητήρια και πάντα σε ανώτερα!

Μια άγνωστη μαρτυρία από τα Γεγονότα του Πολυτεχνείου

[Δημοσιεύοντας την ανάρτηση με τίτλο Όραμα και Αίμα. Μικρή αναφορά στη θυσία του Πολυτεχνείου, δεν περίμενα, ότι θα λειτουργούσε τόσο άμεσα και καταλυτικά. Η Ζακυνθινή Φίλη μας (με φι κεφαλαίο) Mareld, που ζει στη Σουηδία και μάς πλουτίζει διαρκώς με την αγάπη και τις όλο ποίηση και φως δημοσιεύσεις στα blogs της, έκαμε εκεί ένα σχόλιο που με καθήλωσε, κόβοντάς μου την ανάσα. Μίλησε από καρδιάς για τα Γεγονότα του Πολυτεχνείου, όπως πέρασαν, αιμοστάζοντα, απ' το πετσί πολύ κοντινών και αγαπημένων της ανθρώπων. Μάλιστα παραπέμπει και σε μια σχετική φωτογραφία από το blog της, τη Δροσοσταλίδα.

Αξίζει -θεωρώ- και το σχόλιο και η φωτό (που την δανειζόμαστε από το παραπάνω blog) της Mareld, ν' αποτελέσουν μιαν ειδική ανάρτηση, ως πολύτιμη μαρτυρία, προς γνώσιν όλων μας, μια και συχνά-πυκνά πέφτουμε στην καλοστημένη παγίδα του Αυτονόητου.

Mareld, εκ μέρους όλης της διαδικτυακής μας παρέας, σε αγκαλιάζω από ψυχής!

Π.Κ.]

(...) πολύ το σκέφτηκα από χτες το βράδυ.. αλλά για την αλήθεια.. Σαν χθες το βράδυ την Παρασκευή 16 Νοέμβρη του 73.. έξω από το Πολυτεχνείο 5 φοιτητές κατά τις 10 η ώρα το βράδυ αποφασίζουν να πάνε πιο κάτω να στήσουν οδόφραγμα. Κατά τη διάρκεια που στήνουν το οδόφραγμα εμφανίζεται και ένας ακόμη που βοηθάει.

Στη συνέχεια φεύγει, κατεβαίνει μερικά σκαλάκια σε μια είσοδο που οδηγούσε σε υπόγειο, στέκεται σε κατάλληλη θέση, βγάζει το αυτόματο και αρχίζει να πυροβολεί τους φοιτητές.

Οι 3 από τους 5 δέχονται σφαίρες στα πόδια.

Οι δυο γονατίζουν και οι επόμενες σφαίρες τους βρίσκουν στο στήθος.

Το αίμα τους δεν πότισε μόνο το δρόμο αλλά τη ψυχή μας και τη μνήμη μας.

Ο τρίτος νιώθει τα γόνατά του να έχουν κοπεί αλλά δεν γονατίζει, αιμορραγεί ακατάσχετα αλλά καταφέρνει να κρατηθεί όρθιος.

Στη συνέχεια έτυχε να γλυτώσει.

Η σφαίρα που πέρασε από το ένα του γόνατο το έκανε 7 κομμάτια. Στο άλλο γόνατο δεν έκανε ζημιά απλά άνοιξε πληγή και αιμορραγούσε.

Με αυτό το παιδί έζησα 25 χρόνια. Είναι ο πατέρας των παιδιών μου.

Το παιδί που είναι επικεφαλής της πορείας των οικοδόμων στη δροσοσταλίδα, είναι ο λατρεμένος μου κουνιάδος.

Στο μικρό μου γιο έδωσα το όνομά του για να τον τιμήσω.

Τώρα δεν είναι στη ζωή.. έφυγε ενωρίς..

Όταν ήρθε κάποτε στη Ζάκυνθο και καθόμαστε σε μια ταβέρνα, οι νεολαίοι από τα απέναντι τραπέζια το αναγνώρισαν από τις φωτογραφίες που είχαν δει από τα γεγονότα. Ήρθαν και τον αγκάλιασαν.

Εύχομαι ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά όλου του κόσμου..

35 χρόνια μετά, στη σημερινή εκδήλωση τιμής και μνήμης του Σχολείου μας, μαθητές τραγουδούν τη "Γειτονιά".

Όραμα και Αίμα. Μικρή αναφορά στη θυσία του Πολυτεχνείου

Η θυσία των νέων στο Πολυτεχνείο χαρακτήρισε και νοηματοδότησε την Νεότερη Ελληνική Ιστορία. Είναι γνωστά όλ’ αυτά. Άπαντες, πιστεύω, υποκλινόμαστε μπροστά στο Όραμα και στο Αίμα των αδικοχαμένων Φοιτητών!... 

Η ανάρτησή μας σήμερα, αφορά σε κάτι σχετικό, αλλά όχι και κοινότοπο. Παρουσιάζουμε ένα Ποιητικό Ανθολόγιο του 1983, που επιμελήθηκε και (ιδιωτικά) εξέδωσε ο ποιητής και μελετητής Διονύσης Σέρρας, με τίτλο «Ζάκυνθος και Πολυτεχνείο 1973-1983», με Εισαγωγή από τον αείμνηστο διανοούμενο Γιώργο Βαλέτα (1907-1989) και εξώφυλλο του εικαστικού Διονύση Πάλμα. Ο Δ. Σέρρας, λοιπόν, μερίμνησε και περισυνέλεξε από ήδη εκδοθέντα βιβλία, αλλά και από εφημερίδες ή περιοδικά, ό,τι ποιητικό γράφτηκε από Ζακυνθινούς ποιητές για τη θυσία των Παιδιών στην πρώτη μετά το Γεγονός δεκαετία. 

Έτσι παρουσίασε ποιήματα των: Λούλας Βάλβη-Μυλωνά, Διονυσίου Καλημέρη, Ιπποκράτη Καλογερόπουλου, Παναγιώτη Καποδίστρια, Τασίας Καψάσκη-Φάρρου, Τάλμποτ Κεφαλινού, Έρσης Λάγκε, Μάχης Μουζάκη, Διονύση Σέρρα και Διονύση Φλεμοτόμου. Το βιβλίο κυκλοφόρησε και σε β΄ έκδοση από τον Περίπλου, το 1993, μ’ εξώφυλλο της Μαρίας Ρουσέα και μια ποιητική παρουσία επιπλέον, αυτήν της Μαρί Γκούσκου. 

Ως προς το δικό μου ποίημα «Σφαγή των αγγέλων», πρέπει να εξηγήσω, ότι το έγραψα σε ηλικία 18 ετών και δημοσιεύτηκε στη ζακυνθινή εφημερίδα Ελεύθερη Φωνή, στις 17 Νοεμβρίου 1979, φύλλο 251. Αυτό το ποίημα το θεωρούσα πάντα πρωτόλειο, γι’ αυτό και ουδέποτε μπήκε σε οποιοδήποτε βιβλίο μου. Μένει ακόμη εκτός, αν και ο σχολιαστής του Ανθολογίου Γιώργος Βαλέτας το παρουσίασε με τα εξής θετικά λόγια: «(…) ο στίχος του, αδέσμευτος και μελωδικός, σκηνογραφεί τη Μητέρα που βρίσκει τα θυσιασμένα παιδιά της και έχει χάσει μπροστά στο μεγάλο χαμό τα συλλογικά της κι αναρωτιέται: “Γιατί δονούνται οργισμένα τα στήθια τους; / Τι ‘ναι τα χνάρια τούτα στις παλάμες; / … / Τα παιδιά μου αντρειωμένα τώρα κινούν τους ήχους / Τα παιδιά μου νεκρά φτερώνονται και πάνε”. Πρόκειται για ένα πολύ καλοσυνθεμένο και πονετικό ελεγείο». Το αναδημοσιεύω σήμερα εδώ, εις μνήμην των θυσιασμένων εκείνων Νέων:

Σφαγή των αγγέλων

Τα παιδιά τραγουδούν 

Θε μου, δώσε τους φως.

(Νοέμβρης ’73. Η Μάνα και τα παιδιά της εκδηλώνονται λίγο μετά το θάνατο λίγο πριν τη ζωή:)

-Έρχομαι στην ατάραχη κλίνη των παιδιών μου. 

Ω, πόσο ήρεμα κοιμούνται απόψε. 

-Αδιάφορες οι σκηνές στην ομίχλη του όρθρου. 

Πόσο βάθυνε ο στοχασμός των άλλων καιρών. 

Τώρα η στάχτη μας μετουσιώνει τα θρύψαλα 

Και παράδοξο στ’ αλήθεια 

Πόσο μάκρυνε η επόμενη στάση. 

-Ω, τα μικρά μου τα παιδιά 

Χειροκροτούν κάτι παράξενα ερπετά που όλο τα φοβερίζουν. 

Μακριά, μακριά. 

Έχουνε τα παιδιά μου δύναμη πολλή. 

-Φέρτε να παίξουνε για μάς τύμπανα του θριάμβου. 

Ένας υδάτινος παλμός 

Συνθέτει των ματιών μας την απόχρωση. 

-Παιδιά μου φυλαχτείτε. 

Μπορεί να πειραχτούνε τα όνειρά σας. 

Παιδιά μου ο θάνατος πολύς στη λεωφόρο. 

-Ανάγκη να μηδενιστεί το σύνορο του Χρόνου. 

Ρυτίδες η γη κι όλο πλαταίνουν. 

-Μην πλησιάζετε νυχτόβια τα παιδιά μου. 

Τά 'πλυνα δυο και τρεις φορές 

Μα ετούτη η κόκκινη βαφή 

Δε λέει να ξεθωριάσει από το μέτωπο. 

Φύγετε, φύγετε νυχτόβια. 

Κρύβουνε τα παιδιά μου δύναμη. 

-Φορτωθείτε αητοί το μήνυμα: 

Σήμερα η σφαγή μας πυρώνει τα κύτταρα του Νοέμβρη. 

-Γιατί δονούνται οργισμένα τα στήθια τους; 

Τι 'ναι τα χνάρια τούτα στις παλάμες; 

Βλέπω καρφιά και λόγχες κυρίαρχες του χώρου. 

Κι εδώ είναι που διχάζονται οι μέρες. 

Τα παιδιά μου αντρειωμένα τώρα κινούν τους ήχους 

Τα παιδιά μου νεκρά φτερώνονται και πάνε.

"Μακρινή μητέρα, ρόδο μου αμάραντο", από τη Χορωδία του Μουσικού Σχολείου Ζακύνθου, στις 17 Νοεμβρίου 2008.

Ο ληνός του Μπράτη στου Κούκεση

[ Μιαν επιπλέον χαρακτηριστική γωνιά της αλλοτινής υπαίθρου της Ζακύνθου, που εξαφανίζεται σιγά-σιγά, φωτογραφίζει επιτόπου και μάς παρουσιάζει με τον δικό της διακριτικό, πλην εμπεριστατωμένο, τρόπο η φίλη και συνεργάτις του ιστοτόπου μας Μαρία Σιδηροκαστρίτη, την οποίαν ευχαριστούμε για μιαν ακόμα φορά! ]

Στο Δημοτικό Διαμέρισμα Καλλιθέα (παλαιότερα: Κούκεση) του Δήμου Αλυκών έχουν διασωθεί τα πατητήρια (ληνοί) της οικογένειας Μπράτη.

Το πέτρινο κτήριο-πατητήρι, εμβαδού 280 Μ2, χρονολογείται από τις αρχές του 20ου αιώνα και μάλιστα ο L.Salvator στο βιβλίο του Zante (1904) έχει σκιτσάρει το σπίτι της οικογένειας, που σήμερα δεν υπάρχει.

Η όλη κατασκευή αποτελεί ένα από τα ελάχιστα δείγματα προβιομηχανικής αγροτικής εγκατάστασης παρασκευής μούστου και ωρίμανσής του, που ευρίσκεται σε καλή κατάσταση, χωρίς ιδιαίτερες αλλοιώσεις μέχρι και σήμερα.

Η εσωτερική διαρρύθμιση του μονόχωρου κτίσματος είναι ως εξής:

Ανατολικά και στο χαμηλότερο επίπεδο υπάρχει διάδρομος πλάτους 4 μέτρων στον οποίο κυκλοφορούσαν τα φορτωμένα ζώα που μετέφεραν τα σταφύλια και στον οποίο ευρίσκονται επίσης τα πέτρινα δοχεία χωρητικότητας 1 μ3, στα οποία συλλεγόταν ο μούστος και τα πιεστήρια σύνθλιψης των ήδη πατημένων σταφυλιών (τσιπουρίες).

Δυτικά και στο ανώτερο επίπεδο υπάρχει επίσης μικρού πλάτους διάδρομος (1,4μ) για την κυκλοφορία των εργατών και στον οποίο ευρίσκονται τοποθετημένες οι μαστέλες (ξύλινα δοχεία, στα οποία έβαζαν για ένα χρονικό διάστημα τον μούστο με φλούδες σταφυλιών για την παρασκευή κόκκινου κρασιού.

Οι δύο διάδρομοι, περίπου στο κέντρο τους, συνδέονται μ' επικλινή διάδρομο πλάτους 2 μ., από τον οποίο άδειαζαν τα σταφύλια δεξιά και αριστερά στους ληνούς.

Οι 2 διπλοί επικλινείς ληνοί οριοθετούνται από τους διαδρόμους και από τους δύο εξωτερικούς πετρόχτιστους τοίχους. Αξιοσημείωτοι είναι οι πέτρινοι κίονες στήριξης της στέγης που θεμελιώνονται στο πεζούλι διαχωρισμού των ληνών με τον κάτω διάδρομο.

Άξιο αναφοράς είναι, ότι οι ιδιοκτήτες έχουν διασώσει τα 5 πέτρινα δοχεία και τις μηχανές σύνθλιψης (τσιπουρίες), μ' ευχαρίστηση μάλιστα μού επέτρεψαν ν' αποτυπώσω την υπάρχουσα κατάσταση τον Ιούλιο του 2002 και τους ευχαριστώ άλλη μια φορά.

Είκοσι ερωτήσεις στον π. Παναγιώτη Καποδίστρια

Συνέντευξη στην Ντιάνα Χαϊκάλη - Χειμαριού

[Εφημερίδα ΗΜΕΡΑ ΤΣΗ ΖΑΚΥΘΟΣ, 14.11.2008, φ. 3410, σ. 8 εξ.]

“Σήμερα, πουλάει η καλοπέραση, ο πλούτος, η ακαλαισθησία και η κάθε είδους απιστία”!

Έχω την τύχη να γνωρίζω πολύ καλά τον π. Παναγιώτη Καποδίστρια, δεδομένου ότι υπήρξαμε συνεργάτες στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση της ΕΡΖ και πάντοτε είχα την αίσθηση ότι συνομιλούσα με έναν άνθρωπο πολύ εκλεπτυσμένο, με ιδιαίτερες ανησυχίες και ευαισθησίες, οι οποίες είναι εμφανέστατες στο πλούσιο έργο του.

Και τι δεν έχει γράψει· μελέτες, δοκίμια, λαογραφικά κείμενα, θεολογικά και ιστοριοδιφικά μελετήματα. Όμως, η μεγάλη του αγάπη είναι η ποίηση, η οποία αποτελεί τον κύριο όγκο της πνευματικής του εργασίας, με τελευταίο ποιητικό του πόνημα τον “Αρχαίο Αγροφύλακα”.

Ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας, στη συνέντευξη που ακολουθεί, επισημαίνει ότι, σήμερα, πουλάει η επιδίωξη της οικονομικής επιφάνειας, η καλοπέραση, η απιστία στις διανθρώπινες σχέσεις και η ακαλαισθησία, ενώ έχουν τεθεί στο περιθώριο η αφοσίωση σε ηθικές αξίες και στον πολιτισμό.

Σε ό,τι αφορά τη Ζάκυνθο σημειώνει με έμφαση, ότι έχουμε χάσει τα αυγά με τα καλάθια και ότι δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε για τη διεκπεραίωση απλών υποθέσεων, κι έχουμε απολέσει, δια παντός, τους κωδικούς πρόσβασης στο όραμα, σημειώνοντας ότι το νησί μας τού θυμίζει τους στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου: “Η Ζάκυνθος ένα φλουρί που το τσακίζει ο τουρισμός”!

ΕΡ: Ιερωμένος, ποιητής, λαογράφος, ερευνητής, εκπαιδευτικός, σύζυγος και πατέρας. Πώς συνδυάζονται όλα αυτά;

ΑΠ: Όλα τούτα που αναφέρεις μπορούν εντέλει να συνδυασθούν, εάν υπάρχει η ασίγαστη επιθυμία να ξεφύγει κανείς από τις καλοστημένες συμπληγάδες της καθημερινότητας, οι οποίες συνθλίβουν συνήθως τον σύγχρονο άνθρωπο, οδηγώντας τον μάλιστα στο ό,τι χειρότερο: Στην πνευματική ακηδία. Πάντως, δίχως να παριστάνω τον σεμνό (ουδέποτε, άλλωστε, υπήρξα – εξ ου και η Ποίηση) έχω τη συναίσθηση, ότι θα έπρεπε να έχω κάμει πολλά περισσότερα και σημαντικότερα πράγματα, τα οποία όμως δεν προφτάνω. Ο Χρόνος, συμπιεστικός, περνάει πολύ γρήγορα, παρασύροντάς μας στο μη παρέκει.

ΕΡ: Ποια η σχέση σας με τους μαθητές σας;

ΑΠ: Θέλω να πιστεύω, από πολύ καλή έως άριστη. Και αυτό το διαπιστώνω κυρίως με μαθητές μου παρελθόντων ετών, οι οποίοι, όταν με συναντούν -μεγαλωμένοι ή και κάποιοι από αυτούς οικογενειάρχες ήδη- μού σφίγγουν αυθόρμητα το χέρι με φαρδύ χαμόγελο. Εεε, για ένα τέτοιο από καρδιάς χαμόγελο τελικά εργαζόμαστε.

ΕΡ: Τι να πεις στα παιδιά; Έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα.... είναι έτσι;

ΑΠ: «Παιδός η βασιλείη», λέει ο Ηράκλειτος. Τα παιδιά κατέχουν κάτι το εξαιρετικά δυναμικό: Το Αύριό τους!!! Τρέχουν πράγματι πολύ γρήγορα και συνήθως φοβόμαστε οι μεγαλύτεροι (εμείς, οι χθεσινοί) μήπως σκοντάψουν και πληγωθούν, αλλά είναι σίγουρο, ότι αυτά θα βρουν τον δρόμο τους! Βέβαια, ο καλύτερος συνδυασμός είναι η αλληλοπεριχώρηση της πείρας των παλαιότερων με την ευρωστία των νέων. Θυμάμαι αίφνης, το θέμα μιας έκθεσης σε παλαιότερες εισαγωγικές εξετάσεις: «Αν οι νέοι ήξεραν και οι γέροι μπορούσαν, τίποτα δε θα χανόταν».

ΕΡ: Τι θέλει ένας «Αρχαίος Αγροφύλαξ» στη Ζάκυνθο;

ΑΠ: Παραπέμπεις στο τελευταίο μου βιβλίο, με τίτλο: «Ο αρχαίος Αγροφύλαξ»! Αυτός ο Αγροφύλακας δεν κυκλοφορεί μόνο στη Ζάκυνθο, δεν αφορά μόνο σ’ εμάς. Πρόκειται για τον φόβο του θανάτου, ο οποίος προαιώνια διακατέχει όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, διαμορφώνοντας ούτως ή άλλως την ιστορία και τον πολιτισμό τους. Αυτός ο φόβος συχνά συγκαλύπτεται, ώστε ο άνθρωπος να επιβιώσει. Πότε, δηλαδή, εκφέρεται ως Έρωτας, πότε ως Τέχνη πάσης φύσεως. Και η Ποίηση αυτό, σε τελευταία ανάλυση, πασχίζει: Να διαλεχτεί με τον φόβο του θανάτου και, όσο τα καταφέρει, να τον υπερβεί.

ΕΡ: Ποια η σχέση της εικόνας και του ήχου με την ποίηση;

ΑΠ: Μα οι συνιστώσες της Ποίησης είναι ακριβώς αυτές: Εικόνα και ήχος, τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά! Όταν πρόκειται να προκύψει το Ποίημα, ένας ολόκληρος γαλαξίας εικόνων κι ένα σμήνος απροσδιόριστο ήχων, υπόηχων ή απόηχων συμπλέκονται εντός και τριγύρω μου. Μόλις η συνεύρεσή τους καταλαγιάσει, απομένουν οι Λέξεις, φορώντας τα καλά τους φωνήεντα και σύμφωνα, προσανατολισμένα πάντως προς το Φως, έστω και αν δείχνουν σκοτεινές σε πρώτη ανάγνωση.

ΕΡ: Ποιο το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας;

ΑΠ: Δύσκολα μού βάζεις… Θα μπορούσα όμως έτσι αυτόματα να πω, ότι είμαι… αχαρακτήριστος, με πάσα έννοια.

ΕΡ: Ποιο το βασικό σας ελάττωμα;

ΑΠ: Δεν είμαι πλέον ευκολόπιστος, όσο παλαιότερα. Μού ταιριάζει απόλυτα ο λόγος του Ελύτη: «Η πείρα μού ξέμαθε τον κόσμο».

ΕΡ: Ποια είναι τα πρότυπά σας;

ΑΠ: Κάμποσα κι ετερόκλητα. Αναφέρω δύο, όπως μού έρχονται. Εννοείται, δεν δύναμαι ποτέ να τους προσεγγίσω: Στέκομαι, λοιπόν, με πολύ σεβασμό μπροστά στον ασκητή των Στροφάδων Νήσων, τον παπα Γρηγόρη, που αριθμεί εικοσιπέντε χρόνια μοναξιάς στην απεραντοσύνη του Ιονίου. Με γοητεύει, εξάλλου, η σεμνή μεγαλοσύνη του Κεφαλονίτη Ακαδημαϊκού Αθανασίου Φωκά, ο οποίος κατέχει άξια και δίκαια (ως κορυφαίος αεροναυπηγός, γιατρός και μαθηματικός) την έδρα του Νεύτωνα στο Κέμπριτζ. Δυσθεώρητο, πράγματι, το ύψος της μεγαλοσύνης και των δύο!

ΕΡ: Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ήρωας;

ΑΠ: Προς 30ετίας με συγκινούσαν μέχρι ντοπαρίσματος ο Μπλεκ, ο Όμπραξ και ο Μαρκ. Τώρα πια, οι ήρωες δε μ’ εξιτάρουν πια. Κυκλοφορώ, αναρχοαυτόνομος, στον αδιέξοδο αστερισμό των αντι-ηρώων…

ΕΡ: Ποια αρετή προτιμάτε σ' έναν άνδρα και ποια σε μια γυναίκα;

ΑΠ: Και στους δυο εκτιμώ βαθύτατα την δυνατότητα να κρατούν άρρηκτο τον δεσμό της Φιλίας, κάτι που -ατυχώς- έχει παραφθαρεί στους καιρούς της υστεροβουλίας και του ωφελιμισμού.

ΕΡ: Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας και βιβλίο;

ΑΠ: Μετά από μύρια όσα περπατήματα εδώ κι εκεί στην παγκόσμια Λογοτεχνία, επιμένω ελληνικά και κλασικά: Νίκος Καζαντζάκης και «Αναφορά στον Γκρέκο». Υπερδύναμη!!!

ΕΡ: Ποιος ο αγαπημένος σας ποιητής, στίχος και ποίημα;

ΑΠ: Θα μοιράσω τις αγάπες μου: Με συγκλονίζει η παρουσία του Κωνσταντίνου Καβάφη στα Γράμματά μας, στα χείλη μου βρίσκεται συχνά ο ανατρεπτικός λόγος της Κικής Δημουλά «Θε μου, τι δεν μας περιμένει ακόμα», ενώ απαγγέλλω ξανά και ξανά σε ώρες μοναχικές το «Λακωνικόν» του Οδυσσέα Ελύτη.

ΕΡ: Αγαπημένη ταινία – ηθοποιός – σκηνοθέτης – τραγούδι - τραγουδιστής;

ΑΠ: Τον τελευταίο καιρό επιστρέφω συχνά στην ταινία του Αλμοδόβαρ «Μίλα της» και στο τραγούδι «Cucurrucucu Paloma», στη συγκλονιστική ερμηνεία του Caetano Veloso.

ΕΡ: Ποια η μεγαλύτερη επιτυχία σας και το μεγαλύτερο λάθος σας;

ΑΠ: Όσο κι αν ακούγεται κοινότοπο, θεωρώ επιτυχία το ν’ αναστήσει κανείς μια καλή οικογένεια (κάτι για το οποίο προσεύχομαι διαρκώς), ενώ θεωρώ λάθος μου, ότι στο παρελθόν θεώρησα ως γνήσιες προσωπικότητες κάποιους κάλπικους ευσεβιστές. Ευτυχώς, δεν επιβιβάστηκα ποτέ στην τρύπια τους βάρκα. Όμως, όπως και να το κάνουμε, η πίκρα μένει…

ΕΡ: Για τι έχετε μετανιώσει;

ΑΠ: Εκ των πολύ υστέρων μετανιώνω, ότι μού δόθηκε προ 25ετίας η ευκαιρία να βρεθώ πολύ καλά -από πάσης απόψεως- στο Βέλγιο, αλλά, ως άπειρος «σπουργίτης», προτίμησα να εσωκλειστώ στην «ωραίαν και μόνην» Ζακυνθούλα μας. Τώρα πια έχω εμπεδώσει, ότι, όταν ο Κάλβος την ονόμαζε έτσι, ήταν ήδη ένας πολυταξιδεμένος πολίτης του κόσμου, στο δε μυαλό του επέπλεε η ιδέα Ζάκυνθος και όχι ο στενόκαρδος τόπος μας.

ΕΡ: Ποιο το μότο της ζωής σας;

ΑΠ: Ανέκαθεν κουδουνίζει στ’ αυτιά μου ο νυκτικός λόγος του Χριστού: «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν» (Λκ 4,23), με ό,τι αυτός υπονοεί.

ΕΡ: Τι αγγίζει την ψυχή σας;

ΑΠ: Η μεγαλοπρέπεια της εσωτερικής νίψης και της ειλικρινούς μετάνοιας κάποιων συνανθρώπων μας, οι οποίοι μ’ εμπιστεύονται ως Πνευματικό τους, παρότι κι εγώ δεν είμαι, παρά χοϊκός, πιο χώμα κι απ’ το χώμα. Υποκλίνομαι θαυμαστικά μπροστά τους!

ΕΡ: Τι πουλάει και τι δεν πουλάει σήμερα;

ΑΠ: Δυστυχώς, δεν παύει να πουλάει η με κάθε μέσο και τρόπο επιδίωξη οικονομικής επιφάνειας, η παχυδερμική καλοπέραση εαυτών και αλλήλων, η απιστία στις διανθρώπινες σχέσεις, η οικοδομική (και όχι μόνον) ακαλαισθησία, ενώ δεν πουλάει πια η αφοσίωση σε ηθικές αξίες ή ο καλώς εννοούμενος πολιτισμός…

ΕΡ: Ποια η γνώμη σας για τους Ζακυνθινούς και τη Ζάκυνθο;

ΑΠ: Οι Ζακυνθινοί έχουμε χάσει και τ’ αυγά και τα καλάθια. Ίσως επειδή οι τα πρώτα φέροντες του μικρού μας τόπου δεν μπόρεσαν ποτέ να συνεννοηθούν προς τον κοινό στόχο της υγιούς ανάπτυξης, περιοριζόμενοι μάλλον στην απλή διεκπεραίωση βραχυπρόθεσμων ονείρων, έχοντας απολησμονήσει διαπαντός τους κωδικούς πρόσβασης στο κατεξοχήν Όραμα.
Όσο για την ίδια τη Ζάκυνθο, φέρνω διαρκώς στο νου μου έναν στίχο του ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου, που μ’ εκφράζει απόλυτα: «(…) η Ζάκυνθος ένα φλουρί που το τσακίζει ο τουρισμός»…

ΕΡ: Μια αφιέρωση στους Ζακυνθινούς...

ΑΠ: Τι να πεις τώρα γι’ αυτούς…, για όλους μας; Απλά, αφιερώνω έναν στίχο από τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που πολύ συχνά έχω στο νου και στα χείλη μου, διαπιστώνοντας την περιρρέουσα, αμετανόητη αμετροέπεια, που μας δέρνει: «Φοβάμαι όλ’ αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα»…

Πρόσκληση σε κέρασμα

Κερνάμε σήμερα! Για ποιον λόγο; Μα, πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος, για ν' αλληλοκεραστούμε; Δεν είναι απαραίτητο.

Όμως εδώ, ναι, υπάρχει λόγος, όχι όμως ανακοινώσιμος. Απλά, σάς προσφέρουμε τα παρακάτω σκευάσματα, δια χειρός Φωτεινής (από την 1η μέχρι την 6η φωτό). Όσο για τις σχετικές συνταγές, δεν σκαμπάζω γρι. Μόνο το αποτέλεσμα ορέγομαι και γεύομαι:

Κατ' αρχήν, ένα καταπληκτικό χορτόψωμο!

Ακολουθεί κέικ απολαυστικότατο με μπόλικο καρότο!



Δροσιστική ανάπαυλα (;;;) στομάχου, με γλυκό ψυγείου. Απλώς, απερίγραπτο!

Συνεχίζουμε, με το να "τιμήσουμε" το κέικ με μπόλικη σοκολάτα και ρόδια. Το κάτι άλλο!

Κρατάμε για το τέλος, κέικ με σοκολάτα σε σχήμα καρδιάς, που μάς έφερε η Annamaria! Ιταλιάνικο βέρο!

Για το τέλος του τέλους, έχουμε και λώτα! Βοηθούν υπέροχα στην προσπάθεια εαυτών και αλλήλων για την όποια Λησμονιά!...

H καλοσύνης της Φαίδρας

Αυτή την εξαίσια ζωγραφιά, το ανθοφόρο καράβι του Dali, διάλεξε η φίλη συνιστολόγος και ποιήτρια Φαίδρα Φις ή αλλέως Χαριτίνη Ξύδη, για να συνοδεύσει την έκφραση της Καλοσύνης της απέναντί μου.
Δεν έχουμε ποτέ γνωρισθεί εκ του σύνεγγυς, όμως παρακολουθεί ανελλιπώς ο ένας τον άλλον "μπλογκικώς"! Ανταλλάξαμε μάλιστα και βιβλία μας. Η εκτίμηση είναι αμοιβαία.

Έκρινε, λοιπόν, σκόπιμο, να κάμει στη Θάλασσα του ιστολογίου της μιαν ειδική δημοσίευση, πού με αφορά, εντελώς τιμητική και, λόγω της καλοσύνης της, υπερβολική!

Βέβαια, όλοι έχουμε τα (αδιάβλητα;) πάθη μας: Τα καλά λόγια μάς αρέσουν! Όμως πιστεύω ακράδαντα, ότι τα καλά λόγια (όπως και οι κακότητες αναλόγως) αντικαθρεφτίζουν εκείνον που τα προφέρει, περισσότερο από εκείνον που τα δέχεται. Διότι στη σύγχρονη εποχή της ακραίας σκληροκαρδίας, το να εξωτερικεύσεις θερμά αισθήματα για τον Άλλον είναι σπάνιο και γι' αυτό πολύτιμο, όταν βρεθεί!

Φαίδρα, σ' ευχαριστώ!!!

Όσοι φίλοι επιθυμούν να έχουν πρόσβαση στην εν λόγω παρουσίαση, δεν έχουν παρά να κάμουν κλικ στη ζωγραφιά του Dali.

Για τον πολυσέβαστο ποιητή Τάκη Βαρβιτσιώτη

Με τον ποιητή της Θεσσαλονίκης Τάκη Βαρβιτσιώτη συνδέομαι από δεκαετίας. Τον σέβομαι πολύ ως άνθρωπο και ποιητή, πάντοτε μάλιστα υποδέχομαι με πολλή χαρά τα νεότερα βιβλία του που έχει τη σκέψη να μού αποστείλει με ζεστές αφιερώσεις, συνηθέστερα ως αντίδοση των δικών μου ποιητικών ψελλισμάτων.

Μού άρεσε ανέκαθεν η απλότητα της γραφής του, εξόχως αποτελεσματική σαν την ήρεμη βροχή (την λεγόμενη "ποτιστική") στην διψασμένη γη μας. Έτσι πάντα την ένιωθα. Λειτουργεί δίχως μεγάφωνες ιαχές και λεκτικές κουφότητες ή αλχημείες καλολογικών στοιχείων.

Κάποιαν εποχή (το 2001, συγκεκριμένα) με είχε τόσο συνεπάρει, ώστε μού προέκυψε ένα ολόκληρο δοκίμιο γι' αυτόν και το έργο του, δημοσιευμένο ήδη στο Περιοδικό Τετράμηνα (Χειμώνας 2003-2004), με γενικό τίτλο "Ο δαμαστής των λέξεων (Λόγος τιμής κι ένα ποίημα για τον Τάκη Βαρβιτσιώτη". Αμέσως μετά κυκλοφόρησε και σε ανάτυπο (βλ. εξώφυλλο δίπλα). Από αυτή την εργασία μεταφέρω εδώ μόνο το ποίημα, το οποίο μάλιστα κλείνει την όλη εκείνη εργασία μου (δημοσιευμένο οριστικά εντέλει στο βιβλίο μου "Της αγάπης μέγας χορηγός"):

ΘΕΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ

Στον Τάκη Βαρβιτσιώτη

Να που ο Ύπνος χρηματίζεται κι αυτός

με νουθεσίες παραμυθιού

και άνευ λόγου Λόγο

όμορφες

και θεόμορφες

λέξεις παρακειμένου

πέπτωκα

ή τετέλεκα

πέφευγα

κι όπου-όπου.

Το μάθε τέχνη κι άστηνε εσχάτη ελπίδα

στέκει στην πύλη ο Πυρετός

κι αν θέλεις έμπα

μα σε γκρεμούς από νερά

ολονυχτίς μες στ' Όνειρο

και την αυγή

Ιούνιος από σώματα

(ευπαθή γιασεμιά που τα φθόνησε ο Όρθρος)

υφάδι αποτρόπαιο

της θερινής ισημερίας.

Τού άρεσε πολύ, όπως μού είπε τηλεφωνικά, τόσο που ζήτησε ικανά αντίτυπα για να προσφέρει στους απανταχού φίλους του. Με κάλεσε μάλιστα στη Θεσσαλονίκη να τα πούμε από κοντά. Η ευκαιρία δόθηκε στις 19 Ιουνίου 2004, που βρέθηκα στη Βόρειο Ελλάδα. Το σπίτι του, στην οδό Εγνατίας, ένα υπέροχο γωνιακό νεοκλασικό, μύριζε σε κάθε γωνιά του εμπεδωμένη Ποίηση! Θα μπορούσε να είναι και Μουσείο! Είχες την αίσθηση, ότι η Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας του 20ού αιώνα εκεί είχε τα επίσημα δώματά της!

Και μέσα σε τούτη την μυστηριακή ατμόσφαιρα, ο ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης, ο γεννημένος το 1916, αλλά περισσότερο έφηβος απ' τους εφήβους, ψηλός, ευθυτενής, ομιλητικότατος, προσηνής, με μιαν εύφυτη ευγένεια, άκρως γοητευτική! Τόσο στο σπίτι του, όσο και στα Tiffany's, κοντά στην Αγία Σοφία, όπου φάγαμε, η συναναστροφή μαζί του ήταν σπουδή στην Ποιότητα! Χαριέστατος και ωραίος κατά πάντα! Είχε δίκιο -συλλογίζομαι- ο Ελύτης, που είχε πει γι' αυτόν: "Μια ζωή ολόκληρη τον παρακολουθώ στο δρόμο του με αγάπη και ειλικρινή θαυμασμό. Βαθύς γνώστης της λυρικής τέχνης, επέτυχε να διαμορφώσει έναν κόσμο δικό του, ονειρικό και ρεμβώδη, με παραδειγματική συνέπεια. Εκτιμώ το ήθος και την ευγένεια της ψυχής του, που επέτυχε να την μεταγγίσει σε στίχους μιας σπάνιας ευαισθησίας. Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ποιητής Ευρωπαίος. Του αξίζει ο έπαινος όχι μόνο της ιδιαίτερης του πατρίδας, αλλά των καλλιεργημένων ανθρώπων όλου του κόσμου" !!!

Είπαμε πολλά κι έκτοτε τηλεφωνιόμαστε στην πρώτη ευκαιρία.

Την περασμένη Κυριακή (9 Νοεμβρίου) τον πήρα τηλέφωνο, να μάθω για την υγεία του και μού θύμισε ότι είναι ήδη 92 ετών!... Κάτι, που μού διαφεύγει πάντα! Ταυτόχρονα μού ετοίμασε και ήδη έφερε σήμερα ο ταχυδρόμος δύο του νέα βιβλία. Ένα που τον αφορά κι ένα με δικά του κείμενα.

Α) Το πρώτο τιτλοφορείται "Τιμή στον Τάκη Βαρβιτσιώτη. Κριτικά κείμενα για το ποιητικό έργο του". Είναι ο β΄ Τόμος, 360 σελίδων, από τις εκδόσεις Μπίμπη, Θεσσαλονίκη 2007. Ο α' τόμος είχε κυκλοφορήσει με ανάλογα κείμενα το 1986.

Στον ανά χείρας Τόμο, ο επιμελητής Πέτρος Μπέσπαρης μού έκαμε την τιμή να συμπεριλάβει ολόκληρο το δοκίμιό μου για τον Τ. Β. "Ο δαμαστής των λέξεων..." (σελίδες 114-128). Τον ευχαριστώ γι' αυτό!

Αξίζει όμως ν' αναφερθούν παρακάτω όλοι όσοι γράφουν, κατά αλφαβητική σειρά: Έλενα Αβραμίδου, Δημήτρης Αγγελής, Διαμάντη Αναγνωστοπούλου, Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Γιώργος Βαρθαλίτης, Αλέξανδρος Βαρόπουλος, Κωνσταντίνος Βάσσης, Χιονία Βλάχου, Πίτσα Γαλάζη, Castillo Horacio, Δημήτρης Γκότσης, Μαργαρίτα Δαλμάτη, Αλέκος Δαφνομήλης, Αυρήλιος Ευστρατιάδης, Κωνσταντίνος Ηροδότου, Βίκτωρ Ιβάνοβιτς, Βασίλης Ιωαννίδης, Myo Kapetanovich, Παναγιώτης Καποδίστριας, Δημήτρης Καραμβάλης, Ανδρέας Καραντώνης, Ελένη Καρασαββίδου, Σαράντος Καργάκος, Ηλίας Κεφάλας, Γιάννης Κορίδης, Δημήτρης Κράνης, Λένα Κωνσταντέλλου, Διονύσης Κωστίδης, Μόσχος Λαγκουβάρδος, Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου, Φάνης Λελεμψής, Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Διονύσης Μαγκλιβέρας, Π. Δ. Μαστροδημήτρης, Νέστορας Μάτσας, Μιχάλης Μαυροειδής, Νίκος Μουτσόπουλος, Τόλης Νικηφόρου, Ιωάννης Νικολαΐδης, Δημήτρης Νικορέτζος, Justo Jorge Padron, Γιώργος Πολ. Παπαδάκης, Νίκος Παπάνας, Ευαγγελία Παπαχρήστου-Πάνου, Λένα Παππά, Νίκος Παπατζέλος, Αντώνης Περδικούλης, Δημήτρης Πιστικός, Κυριάκος Πλησής, Ζωή Σαμαρά, Κώστας Σαρδελής, Ηλίας Σιμόπουλος, Μιχάλης Σταφυλάς, Γιάννης Τζανής, Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ντίνος Ταξιάρχης, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Κώστας Τσιρόπουλος, Γιώργος Φρέρης, Παναγιώτης Χατζηγάκης και Δημήτρης Χουλιαράκης.

Ο Τόμος ολοκληρώνεται με κείμενα από την ξένη Κριτική για το έργο του Ποιητή, εργογραφία του, τιμητικές διακρίσεις, χρονολόγιο της ζωής και του έργου του.

Β) Το δεύτερο βιβλίο, που μού απέστειλε ο κ. Βαρβιτσιώτης, φέρει τον τίτλο "Ο διάπλους του καθρέφτη. Σημειώσεις για την ποίηση", από τις Εκδόσεις Αρμός, 2008.

Κατά καιρούς ο Τ. Β. έχει ταμιεύσει στο σημειωματάριό του σκέψεις διαφόρων διανοητών ή ο ίδιος έχει εκφράσει ενδιαφέρουσες απόψεις για την Τέχνη του Ποιητικού Λόγου, με κορυφαία την Ομιλία του κατά την υποδοχή του ως Αντεπιστέλλοντος Μέλους της Ακαδημίας Αθηνών. Αυτά όλα τα κείμενα τα κωδικοποίησε και τα μεταστοιχείωσε σ' ένα κομψό τομίδιο 166 σελίδων, χρηστικό βοήθημα για κάθε νεότερο εργάτη των λέξεων, αλλά και για κάθε μελετητή, ειδικό ή μη.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου αντιγράφουμε ορισμένες θέσεις, που αφορούν στην ποίηση του ίδιου του Βαρβιτσιώτη:

Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ένας εκπρόσωπος εκείνης της πλειάδας των Ελλήνων ποιητών που πρόσφεραν μια ζωτική και ανέλπιστη συμβολή στην παγκόσμια λογοτεχνία της εποχής μας, και το πλούσιο ποιητικό έργο του έξοχου αυτού λυρικού αποτελεί μια κορυφαία στιγμή της σύγχρονης νεοελληνικής ποίησης, βρίσκοντας αναγνώριση και έξω από την πατρίδα του.
[Από το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, που απένειμε στον Τάκη Βαρβιτσιώτη το Διεθνές Βραβείο Γκόντφριντ φον Χέρντερ, 1994].

Εάν ο Σολωμός είναι ιδρυτής της νεοελληνικής ποίησης, ο Παλαμάς ο γενάρχης της και ο Κάλβος ο νεοκλασικός σταθμός της, εάν ο Καβάφης εκφράζει το σταθμό της βυζαντινής παρακμής και ο Ρίτσος την κοινωνική διαμαρτυρία, τότε ο επόμενος μεγάλος λυρικός σταθμός είναι ο νεότερος του πρώτου κύκλου της Σχολής Θεσσαλονίκης ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916). Το πνεύμα του αρχικού ποιητικού πυρήνα της μεσοπολεμικής "Σχολής" Θεσσαλονίκης συνεχίζει και κορυφώνει η κελτική υψιπετής ποίηση του μεγάλου αυτού μεταπολεμικού ποιητή.
[Από την "Επίτομη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας" του Δ. Τσάκωνα, Εκδ. Κάκτος].

Δεν ξέρω κανέναν άλλο σύγχρονο ποιητή μας, και πιο συγκεκριμένα, ποιητή μεταπολεμικό, που με τον ποιητικό του λόγο να μας κάνει να νοιώθουμε τόσο έντονα τη "σιωπή". Και ειδικά τη σιωπή του μυστηρίου...
Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει στη μοντέρνα ποίηση ένας ποιητής τόσο υψηλού επιπέδου. Είναι κρίμα άνθρωποι σαν κι αυτόν να μένουν στην αφάνεια, έχοντας ένα ακροατήριο διακοσίων ή το πολύ τριακοσίων ανθρώπων. Το έργο του Τάκη Βαρβιτσιώτη είναι ένα αληθινό αριστούργημα και αυτό μας το δείχνει και η πρόσφατη βράβευσή του.

Ανδρέας Καραντώνης

* Κάποια ποιήματα του Τάκη Βαρβιτσιώτη μπορείτε να βρείτε στα παραΘέματα λόγου, κάνοντας κλικ εδώ.