ΑΝΕΥΘΥΝΗ ΔΗΛΩΣΗΜε τις ωδίνες δε γεννάς πάρεξ με οδύνη
ό,τι μού δίνει παίρνω η ζωή
ψυχή επιστρέφω
αίματα πια δε μού 'μειναν
βλέμματα μόνο
με τόσα χρόνια στην ειρκτή ξεμάτισα.
Απνευστί με ρουφάν οι εξελίξεις
γύπες των παραισθήσεων με κρυφοτρώνε
οχιά η πίκρα δηγματίζει τα όνειρα
με καταφέρνει
η νύχτα βάφει νύχια για ν’ αρέσει μου
ανακωχή απαιτώντας.
Σού κρατούσα το χέρι και σού πήρα την Αφή –
[Φωτογραφίες: Π.Κ. 25.7.2008. Ποίημα: Π.Κ. Φθινόπωρο – Χειμώνας 2008]
19 σχόλια:
Θυμάμαι μιάν "Αντίστοιχη" Αφή που ήταν παγωμένη αλλά αυτό το χέρι ήταν το Αγαπημένο μου και γιαυτό το κρατάω ακόμα ζεστό και για Πάντα. Μου φέρνετε δάκρυα..
!!!!!!
Μία παρατήρηση μόνον: κάποτε κάποτε, αυτό που λένε "μ' έναν πόνο", είναι πιο οδυνηρό κι από χίλια ουρλιάσματα.
Τελικά αυτή η εικόνα και η εμπειρία της θάλασσας, που έχετε εσείς οι νησιώτες, σχετιζόμενη είτε με χρώματα, είτε με Ανατολή, είτε με Δύση, είναι πάντα συγκλονιστική κι ανεπανάληπτη.
σου κρατούσα το χέρι και σου πήρα την Αφή...
και μένα μου πήρατε την όραση
με το λυκαυγές...
υπέροχα όλα σας!
αίματα πια δε μου΄μειναν
βλέμματα μόνο
και χωρίς ψίθυρο με αφήσατε
συγκινήθηκα πολύ
εναγκαλισμός τρυφερός
@ Αριάδνη,
Αν μένει κάτι στον "πάτο της εικόνας" είναι αυτό: Οι αφές. Αυτές που σε κάνουν ν' ανατριχιάζεις με την απροσδιόριστη θερμότητά τους ή και να κατακαίγεσαι απ' τη θλιμμένη τους ψυχρότητα...
Όμως, αυτές κληρονομούμε κι αυτές παραδίδουμε...
Ας τις φυλάξουμε για τις ώρες τις σκληρές της Ανεστιότητας!
@ Churchwarden,
Το έχω! Και το συλλογίζομαι πολλάκις. Αλλά για σκέψου αυτά τα ουρλιάσματα πόσο αβυσσαλέα είναι...
@ Αναστάσιε,
Μπορεί να έχεις το δίκιο σου, αλλά επί των προκείμενων εικόνων, ουδεμία χάρις...
Δείχνω μόνο μπροστά, γιατί έτσι πρέπει. Ακριβώς όμως πίσω μου,κυριάρχης ο Θάνατος επί το έργον, ετοιμάζει τα σύνεργά του...
Όπερ και εγένετο...
@ Φαίδρα Φις,
Ως ποιήτρια συνέλαβες τα Καίρια!
Απ' το σχόλιό σου κρατώ κάποιες ιδιαίτερες λέξεις που μού κάνουν:
όραση
χωρίς ψίθυρο
εναγκαλισμός
Πανέμορφες εικόνες π.κ...
Καταπληκτικές...
Καλό απόγευμα...
@ Αρτάνις, γεια!
Ευτυχώς, δεν κατάλαβες τι υπονοούν ή τι δεν δείχνουν!...
Υπέροχες εικόνες!
@ Κική,
Σε μια πρώτη θέαση, ναι! Σε μια δεύτερη όμως...
Οι Αφές δεν ξεχνιούνται ποτέ! Και οι Εικόνες είναι πάντα πίσω απο τα βλέφαρα εκεί που παραφυλάνε τα δάκρυα σχεδόν χωρίς αφορμή..
Aνατολή- Δύση, χαρά –λύπη, γέννηση –θάνατος, λέξεις και έννοιες αντίθετες που όμως συνυπάρχουν.
Το ποίημά σου π. Παναγιώτη βγάζει πικρές αλήθειες που όμως πρέπει να λέγονται.
Επειδή η εξέλιξη δεν είναι πάντα πρόοδος πρέπει να αντισταθούμε στις εξελίξεις που μπορεί να οδηγήσουν στη «δύση» του κοινωνικοπολιτισμικού μας «είναι».
Δεν πρέπει να ξεπουλήσουμε τα όνειρα και τις αξίες μας στο βωμό των ωραιοποιημένων παραισθήσεων
Πέρασα, είδα, αφήνω έναν αναστεναγμό και φεύγω!
@ Δέσποινα,
Εισπράττω τον αναστεναγμό, τον αποταμιεύω και γεια σου!!!...
@ Μαρία Νεονάκη,
Κάπου εκεί ξαστοχάμε την ύπαρξή μας: Μέσα στ' αντίθετα, τα οποία πολλάκις μάς εγκλωβίζουν δίχως να στεκόμαστε στα μικρά και (τελικά) σημαντικότερα... Και αυτό είναι ο καλασμός μας...
Καλημέρες!
@ Αριάδνη,
Πάντα αποδέχομαι τον δυνάμει ποιητικό σου λόγο! Τον κρατώ!
Καλήν ημέραν σας!
"Ψυχή επιστρέφω"!!!
Μας εκφράζουν απόλυτα και οι καρδιακοί στίχοι σου Π.Κ. και οι ...αιματοβαμμένες από το δελινό φωτό σου.
Δημοσίευση σχολίου