ΕΝΑ ΣΦΑΛΜΑ
Στο χαρτί ζωντάνεψα
τη Λευκή Πολιτεία.
Αστόχησε μια μελανιά
και τη μαύρισα ολάκερη.
[Ποίημα Π.Κ., γραμμένο το 1979, δημοσιευμένο στο βιβλίο "Της αγάπης μέγας χορηγός", 2003, σ. 11.
Η δημοσιευόμενη φωτό του αδικοσκοτωμένου Αλέξανδρου κυκλοφορεί παντού στο Διαδίκτυο.]
30 σχόλια:
μα ολάκερη πατέρα, μα ολάκερη,
Ενώστε τα τελευταία ρινίσματα ειρήνης και απλώστε τα στους ανθρώπους σας, αυτό που γίνεται σήμερα αντευχόμουν και δυστυχώς δεν βγήκα ψεύτης..
Ακόμα και αν πέσει η κυβέρνηση, τούτη την νύχτα, ακόμα και αν γεμίσουν οι τσέπες μας χρυσάφι που μας λείπει όπως φαίνεται, ακόμα και αν ο ίδιος ο Αλέξης σηκωθεί από τον τάφο του συγκινημένος, θα έχουμε χάσει το πολυτιμότερο,
Τον άνθρωπο ...
θλίβομαι, πατέρα. Κοιτάω στην τηλεόραση νεαρούς με τόξα και ασπίδες, κοιτώ την αναρχία να ζει μέρες δόξας,
αυτό ζητήσαμε; το έχουμε.
@ ΝΚαρακάση,
Είδες ο λόγος της Ποίησης είναι και προφητικός και ακριβοδίκαιος. Οι στίχοι γράφτηκαν το '79, είναι όμως σα να γράφτηκαν σήμερα.
Ας σκεφτούμε όμως συνάμα, ότι όλα τούτα είναι το καταστάλαγμα ενός αδιέξοδου βίου και μιας ατελέσφορης πολιτείας...
Κανείς δεν εύχεται την παράνοια. Μη μοι γένοιτο... Όμως, καθώς βρισκόμαστε ήδη στον πάτο και εκζητώντας (ανα)πνοή, δεν μπορούμε παρά να ορθώσουμε τη φωνή της κραυγής μας...
Να προσ-ευχόμαστε όλ' αυτά να τελειώσουν αισίως. Τα παιδιά μας είναι εκεί έξω (κυριολεκτικά), το μυαλό μας εκεί ανάμεσα στα συντρίμια...
@ Κουρσάρε φίλε,
Ευχαριστώ για την κατάθεση της αγωνιώδους σκέψης σου. Όλοι είμαστε πολύ σκεπτικοί και ανήσυχοι.
Όλα δηλούν μεσάνυχτα...
"Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος" (Ρωμ 6,23)
Ας τρέξουμε το χρόνο γρήγορα για ν' αλλάξει η κακορίζικη χρονιά και νάρθει η άλλη "της συμφιλίωσης".
Αλλά, ξέρετε κάτι, ας μην το φωνάζουμε αυτό. Γιατί αν το ακούσουν εκείνοι που ορίζουν τις τύχες μας (αφού είμαστε ανίκανοι να τις ορίζουμε μόνοι μας) θα φροντίσουν να μην αλλάξει η χρονιά και να μείνουμε για πάντα εδώ, στο 2008.
@ Αναστάσιε,
Καθώς διαβάζω το συμφιλιωτικό σχόλιό σου, αγαπητέ, έφερα στο νου στους σχετικούς στίχους του Μεγάλου συνΖακυνθίου, Διονυσίου του Σολωμού:
144. »Η Διχόνοια που βαστάει
Ενα σκήπτρο η δολερή
Καθενός χαμογελάει,
Πάρ’ το, λέγοντας, και συ.
145. »Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
Έχει αλήθεια ωραία θωριά
Μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
Εισέ δάκρυα θλιβερά.
146. »Από στόμα οπού φθονάει,
Παλληκάρια, ας μην ‘πωθή,
Πως το χέρι σας κτυπάει
Του αδελφού την κεφαλή.
147. »Μην ειπούν στο στοχασμό τους
Τα ξένα έθνη αληθινά:
Εάν μισούνται ανάμεσό τους
Δεν τους πρέπει ελευθεριά.
Τα παιδιά μας, τα παιδιά μας, μια "Λευκή Πολιτεία" ονειρευόμαστε γι'αυτά και κάποιοι, την μαυρίζουν και μαζί την καρδιά μας όλη. Σφάλμα;
Καλή δύναμη!
@ Άστρια,
Όχι απλώς σφάλμα, αλλά έγκλημα...
Κάποιοι ευθύνονται hic et nunc. Ας μην παραπλανόμαστε...
Ναι, δύναμη.
Πότε θα αστοχήσουμε το λευκό, Π.Κ; Πώς απλώνεται αυτό;Ποιες οι ιδιότητές του; Πόσα χρώματα πρέπει να βρούμε, για να συνθέσουμε το λευκό, να ζωντανέψουμε τη Μαύρη Πολιτεία;
¨ΑΛΛΑ ΠΡΙΝ ακούσω αγέρα η μουσική
που κινούσα σε ξάγναντο να βγω
(μιαν απέραντη κόκκινη άμμο ανέβαινα
με τη φτέρνα μου σβήνοντας την Ιστορία)
πάλευα τα σεντόνια. Ήταν αυτό που γύρευα
και αθώο και ριγηλό σαν αμπελώνας
και βαθύ και αχάραγο σαν η άλλη όψη τ' ουρανού
Κάτι λίγο ψυχής μέσα στην άργιλο
Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα
Και είδα και θαύμασα
Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ' εικόνα
και ομοίωσή μου¨..
Αγαπημένε μου Φίλε!
Με καλείς αλλά δεν αντέχω γιατί έχω ζήσει πολλά..
Αυτή την ώρα ο μικρός μου λεβεντάκος που είναι στην ηλικία του Αλέξανδρου και πολεμάει το άδικο και τη σαπίλα αυτής της κοινωνίας από πολύ μικρός, βρίσκεται με άλλους αριστούχους μαθητές, στην αίθουσα του Νόμπελ μαζί με τους Νομπελίστες.
Μαμά! Καλά με καλέσανε αλλά ντρέπομαι να πω ότι είμαι Έλληνας..Μαμά θέλω να φωνάξω την αγανάχτηση μου για τον άδικο χαμό του Αλέξανδρου.
Χθες έβαλε το κουστούμι του και είναι πρώτη φορά που βάζει κουστούμι..το κοίταξα και έβαλα τα κλάματα..μπορούσε κάλλιστα αν ήμουν Αθήνα να ήταν το δικό μου βλαστάρι..και θα είχε πολύ δίκιο να είναι εκεί έξω να χτυπιέται, γιατί δεν το ρώτησα όταν το έφερα σε αυτή τη απάνθρωπη κοινωνία.
Αγαναχτώ για την αναλγησία μερικών και την ξεδιαντροπιά
που ρίχνουν ευθύνη και στη μάνα του παιδιού..
Δεν υπάρχει αισίως πατέρα, δεν υπάρχει όταν κινδυνεύει η Βιβλιοθήκη, όταν καταστρέφονται κτίρια, όταν απειλούνται ανθρώπινες ζωές, όταν η δημοκρατία δείχνει το αδιέξοδο της.
Είναι μέγα σφάλμα η οποιαδήποτε παρότρυνση αυτού του δράματος, αυτής της τραγωδίας, αυτής της κατάπτωσης , της έκπτωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Για το όνομα του Αλέξανδρου; Ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο παρακαλώ!
Δεν υπάρχει συγχώρεση όταν άνθρωπος σηκώνει πέτρα εναντίων ανθρώπου, όταν ο κόσμος παίρνει τον νόμο στα χέρια του..
Να αντιδρούμε, να μην είμαστε πειθήνια πρόβατα, αλλά χωρίς να σηκώσουμε το μαχαίρι, τότε δεν διαφέρουμε από τον δολοφόνο του Αλέξανδρου,
γιατί κατά βάθος εμείς είμαστε οι δολοφόνοι του Αλέξανδρου, εμείς ..
Ο Χρήστος Κίττας (Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών) ζήτησε μόλις την παραίτηση του δημόσια στο ΣΚΑΙ, γιατί θεωρεί υπεύθυνο τον εαυτό του γιατί δεν εξάλειψε τα αίτια αυτής τραγωδίας όταν μπορούσε (σαν εκπαιδευτικός) και καλεί τους υπόλοιπους να αναλογιστούν τις ευθύνες τους..
Ελπίζω να ακουσθεί και να διατηρήσει την έδρα του, την οποία τιμά με την στάση του.
Μα τι στο καλό η αγάπη είναι μια θεωρία; ένα κατασκεύασμα; ένα τέχνασμα ειρήνης;
δεν αντέχεται τέτοια γροθιά και συγνώμη για την απελπισία μου, μάλλον έχω μετατρέψει τον χώρο σας σε πεδίο ψυχικού ξεσπάσματος.
Ευχαριστώ.
.."Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώ-
νοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Αλλά πριν,
ιδού, θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. Και
κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες,
κηρύσσοντας πολέμους. Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο
Στρατοδίκης. Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν
αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου. Και μεγάλα πλοία θ' ανε-
βάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ρά-
νουν με άνθη τον Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. Και του
λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ' ανοίγει στα μέτρα του, κρά-
ζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
-Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι
της Αναστάσεως.
-Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία
στην καθαρότητα των ουρανών"...
Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!
Ένα καλό βράδυ σου εύχομαι!
@ Διονύση Μάνεση,
Μού βάζεις δύσκολα... Δεν έχω απαντήσεις...
Τα χέρια μου είναι αδειανά, θεόφτωχα... Μόνο κάτι απόστιχα σιωπής, αδέξια και αδιέξοδα ωστόσο...
@ Μαρέλντ, χρυσή μας φίλη,
Ο λόγος σου απόψε βάλσαμο και τύψη ταυτόχρονα. Ήθελα τη γνώμη σου, διότι εσύ γνωρίζεις τι εστί όλο αυτό που συμβαίνει στους δρόμους της Αθήνας...
Βιώνουμε μιαν επικίνδυνη έκπτωση. Φωνάζουμε σε ώτα μη ακουόντων...
Ο λόγος της Ποίησης παρηγορητικός και οι πληροφορίες για τη συνάντηση του γιου σου με τους Νομπελίστες πολυτιμότατα όλα.
Πες στο παιδί σου, να πει ευθαρσώς πως είναι Έλληνας. Διότι παρά τις κακές μας στιγμές, γεννάμε Ποίηση Διαρκείας, εξ ης Γιώργος Σεφέρης και Οδυσσέας Ελύτης, οι δικοί μας Νομπελίστες!
Ναι, αγωνιούμε και ως γονείς. Αλλά δεν υποστέλλουμε τη σημαία!...
@ ΝΚαρακάση,
Είπαμε: Στην διάθεσή σου ο χώρος μας εδώ για κατάθεση γνώμης.
Κάμποσες (τουλάχιστον) παραιτήσεις υψηλά ισταμένων, που να τις εννοούν όμως, θα ήταν ένα ΚΑΤΙ στην αποφόρτιση της οικτρής κατάστασης.
Και από αύριο, αν όλα πάνε καλύτερα, επείγει η ανακαίνιση του έσω ανθρώπου, ενός εκάστου. Αν δεν καινίσουμε τον έσω δεν θα διορθωθεί ΠΟΤΕ ο έξω άκοσμος κόσμος μας...
Λυπήθηκα πολύ για τον χαμό του Αλέξη από τον νταή αστυνομικό, λυπάμαι πολύ για τις ζημιές που γίνονται τώρα που γράφω στην Αθήνα, αλλά καταλαβαίνω την συσσωρευμένη αγανάκτηση των διαδηλωτών, και το ξέσπασμα ενάντια σε όλους και όλα...
@ Μαρέλντ,
θερμές ευχαριστίες για τα παυσίπονα που μάς αποστέλλεις εν είδει ποιητικού ελυτικού λόγου, τόσο μα τόσο επίκαιρου, αλίμονο...
Συνέχισε έτσι. Έχουμε ανάγκη απόψε...
@ Αρτάνις,
Ζούμε στο Κράτος των Νταήδων, δεν το ήξερες;
Νταήδες και θρασύδειλοι παντός καιρού... Αυτοί είμαστε και ορίστε τ' αποτελέσματα...
πατέρα,
κρατώ τα τελευταία σας
"νταήδες και θρασύδειλοι"
το είδα σήμερα ιδίοις όμμασι
δεν έχω καμιά αμφιβολία πια
και συμπληρώνω στα προηγούμενα
χωρίς κανέναν δισταγμό και ενδοιασμό και το "βλάκες".
το είπα και στο δικό μου μπλογκ
δεν μπορώ να ησυχάσω
βλέπω το παιδί συνεχώς μπροστά μου
να με κοιτά στα μάτια
να με ρωτά γιατί?
αυτή είναι η αλήθεια
δεν μπορώ να ησυχάσω
και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα
ποτέ...
Νίκο, λυπάμαι για τον τρόπο που ιεράρχησες τα σημαντικά για σένα
που πρέπει να σωθούν:
βιβλιοθήκη
κτίρια
ανθρώπινη ζωή
δημοκρατία
καλό βράδυ
Αυτό για Σένα αγαπημένε μου Φίλε, που πάντα υπερβαίνεις τον εαυτό σου και σαν άνθρωπος και σαν ποιητής!
..Όχι να αρκεστεί στο "νυν έχον" αλλά να επεκταθεί στο "δυνατόν γενέσθαι" . Κάτι που, είναι η αλήθεια, δεν εκτιμήθηκε πάντοτε. Ίσως γιατί οι ομαδικές νευρώσεις δεν το επέτρεψαν. Ίσως γιατί ο ωφελιμισμός δεν άφησε τα μάτια των ανθρώπων ανοιχτά όσο χρειάζεται. Η ομορφιά και το φως συνέβη να εκληφθούν άκαιρα ή ανώδυνα. Και όμως. Η διεργασία που απαιτείται για να φτάσει κανείς στο σχήμα του Αγγέλου είναι, πιστεύω, πολύ πιο επώδυνη από την άλλη που εκμαιεύει όλων των λογιών τους Δαίμονες..
..Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά. Την Ομορφιά που είναι μια οδός - η μόνη ίσως οδός προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει..
Σε ευχαριστώ από το σκοτάδι και τη παγωνιά..όταν έφυγα για εδώ..και ήμουν μόνο 20χρόνων..είπαν πολλοί στη μάνα μου.. να μην ήταν αναρχική..να καθόταν στο σπίτι της..
mareld εκπληκτικό αυτό που έγραψες, ενημέρωσε με σε παρακαλώ, δικό σου;
Όχι Φίλε μου..δεν υποστέλλουμε τη σημαία! Μόνο αν χρειαστεί!!!!
Με έκανες και κλαίω..ακόμη περισσότερο..Δεν αντέχεται ο χαμός του Αλέξανδρου..Φτάνει πια..
Όταν ήρθε ο Πατακός στη Ζάκυνθο στις κατασκηνώσεις του Αγίου ήμουν εκεί.
Μας είχαν βάλει μια βδομάδα ολόκληρη να ξαρίσουμε όλο το λόγγο για το φασίστα.
Τη νύχτα σηκώθηκα και έκανα υποστολή σημαίας και ανέβασα μια ροζ πλαστική κανάτα να τον περιμένει.
Φαντάζεσαι όταν ήρθε και είδε την κανάτα..τι κεραυνοί έπεσαν από αυτόν και το Δεσπότη..
Ευτυχώς δεν με μαρτύρησαν αλλά..και να με εκτελούσαν τότε δεν με ένοιαζε..να γιατί μεταξύ άλλων με τρώει η παγωνιά..
Μόνο να μην φύγουν κι άλλες ζωές..
@ Φαίδρα Φις,
Καλώς ήρθες στο αποψινό μας φόρουμ, το εναγώνιο.
Ουδείς ησυχάζει πια. Το Αύριο δεν θα μοιάζει πια με το Χθες. Το αθώο αίμα κραυγάζει, μὖρμηγκιάζοντας τη νωχέλειά μας...
@ Μαρέλντ,
Εύλαλος ο λόγος σου! Για μιαν υπέρβαση ζούμε,καλή μου.
Αρκεί να σκοπεύσουμε ειλικρινά και ανυστερόβουλα προς τα εκεί...
@ Μαρέλντ, απαντώ στο τελευταίο σου σχόλιο:
Μη παρακαλώ σε, μη βιώνεις παγωνιά. Έχεις κάμει πολλά (και από μικρή, όπως μάς είπες απόψε, κατά Πατακού) για τη Δημοκρατία και την Ανθρωπιά και την Περηφάνια της αξιοπρέπειάς μας.
Μην αισθάνεσαι Παγωνιά, διότι διαθέτεις τη Θερμότητα του Αγώνα και τη Μνήμη Μεγάλων Στιγμών!
Όχι ψυχή μου..που λέμε οι ζακυνθινοί και το εννοούμε..είναι από το λόγο του Ελύτη στην Ακαδημία της Στοκχόλμης και επειδή το αφιέρωσα στο Φίλο μου τον ποιητή δεν το ανέφερα αλλά και γιατί αν δεν ακουμπήσω στη ποίηση αυτή τη στιγμή έχω την αίσθηση ότι θα τελειώσω..από αγανάχτηση..
Φίλε δεν υπάρχει αγάπη χωρίς Ελευθερία και η ελευθερία μας είπε ο Σολωμός, ο Κάλβος και τόσοι άλλοι πως καταχτιέται..αλλά πάνω απ΄όλα η ποτισμένη με αίμα Ελληνική γη!!!!
@ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ:
Από την πρώτη περί του νεκρού παιδιού ανάρτηση επικαλέστηκα ένα μου ποίημα , που βλέπω ότι έχει σχέση.
Το φέρνω στην κουβέντα μας:
ΑΓΟΡΑΙΟΝ
Έχει κ' η δημοκρατία τη δικτατορία της.
Καιρός λοιπόν επίκαιρος
του δούναι και λαβείν
για τον γραπτό διάκοσμο
και τα μεγάλα φέγγη
τον πόνο τον ευτράπελο
τον μόνο λιθοξόο
τα πάνω
κάτω αποξαρχής
κι όλοι ευχαριστημένοι.
Τί τους κοιτάτε τους νεκρούς
και κακομελετάτε;
Στό συνοικέσιο το εδώ
οικείος δεν υπάρχει
είρωνες μόνο πρόδρομοι
κι αυτοί αγγελοκρουσμένοι.
(1-9.12.2000)
Φίλε μου!
Δεν νιώθω τίποτα απ΄αυτά, απλά με τρώει η πίκρα για την κατάντια της πατρίδας μου...κάθε άνθρωπος που θέλει να περπατάει με το κεφάλι ψηλά το ίδιο θα έκανε..
Mareld : "Φίλε δεν υπάρχει αγάπη χωρίς Ελευθερία και η ελευθερία μας είπε ο Σολωμός, ο Κάλβος και τόσοι άλλοι πως καταχτιέται..αλλά πάνω απ΄όλα η ποτισμένη με αίμα Ελληνική γη!!!!"
Αυτό είναι ίσως το πιο εποικοδομητικό που έχω ακούσει τις τελευταίες μέρες.
Παλεύουμε όμως για κάποια ελευθερία;
Αν οι νταήδες κάτσουν σπίτι (που το εύχομαι) θα αποκτήσουμε ελευθερία, δώστε μου χρόνο, δεν το έχω σκεφτεί έτσι.
Απλές σκέψεις, αν μου επιτρέπετε την αυθαιρεσία, εσείς που ζήσατε την δικτατορία (το έκλεψα από πιο πάνω), αν καταλύσουμε την δημοκρατία τι άλλο έχουμε ως επιλογή;
Αν φύγουν αυτοί, ποιοι θα έρθουν;
Για την ελευθερία του τόπου, πρώτος το αίμα μου το δίδω. Για να υπερασπιστώ μια τιμή, μια υπόληψη και μια ανθρώπινη ζωή και διαβίωση, επίσης (μην μετρήσετε την ιεραρχία των λέξεων πάλι, τυχαίοι προσδιορισμοί).
Ίσως να μην έχω πειστεί ότι παλεύουμε για την ελευθερία, απλά μια οργανωμένη αντιπαράθεση..
Και μια τελευταία ερώτηση, το ψυχή μου το λένε και οι άντρες και οι γυναίκες;
Το καλοκαίρι Ζάκυνθο το λοιπόν.
Ευχαριστώ,
πατέρα, θα κρατήσω αυτό ¨
"Στό συνοικέσιο το εδώ
οικείος δεν υπάρχει
είρωνες μόνο πρόδρομοι
κι αυτοί αγγελοκρουσμένοι."
ωραίο το ποίημα σας..
@ Μαρέλντ,
Μακάρι πάντα να αισθάνεσαι αυτού του είδους την "πίκρα". Σημαίνει ψυχική ορθοφροσύνη και λατρεία μυστικά ερωτική προς την Πατρίδα. Με τέτοια αισθήματα μπορεί κάποτε και να νικηθεί η Κατάντια για την οποίαν μιλάς.
@ ΝΚαρακάση,
Ζούμε σε περίεργες έως επίφοβες εποχές. Εντέλει η α-πολιτική στάση μας έναντι των πραγμάτων της σήμερον οδηγεί σε μιαν ιδιότυπη πολιτικοποίηση, η οποία δεν έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά μήτε ιδεολογικό πια περίβλημα (όπως παλιά), αλλά ο καθένας από τους δύσμοιρους "χλιδάνεργους", τους δέσμιους της "γενιάς των 700 ευρώ" ή "του μπλοκακιού", εμπεδώνοντας μάλιστα την περιθωριοποίηση στο ίδιο του το πετσί καθημερινά, μόλις τού δοθεί η ευκαιρία (πόσω μάλλον αν έχει ήδη χυθεί αίμα αθώου παιδιού) βγαίνει στον δρόμο, σπάζει, καίει, ευφραίνοντας (όπως νομίζει) την Πενία της ύπαρξής του κι εκδικούμενος για την ιδιότυπη βία του αβίωτου βίου που βιώνει...
Καλημέρα, αγαπητέ. Όσο μπορεί...
Δημοσίευση σχολίου