[Ο Μανώλης Δημελλάς αυτή τη φορά μάς παρέχει ανέμελες φωτοστιγμές από τη μυθική πόλη της Βαγδάτης του 2001, δηλαδή λίγο πριν από τον ακραίο Πόλεμο, που την κατέστρεψε. Σάς αφήνουμε να τις χαρείτε, μια και η μεγαλούπολη αυτή της Περσίας δεν είναι πια η ίδια... Παρακάτω να δούμε τι μάς λέει στο σχετικό μέιλ του, εισαγωγικά, ο ίδιος ο Μανώλης:]
Ένα ταξίδι ακόμη θα σε πάρω τούτη την φορά στο παρελθόν.
Ο χρόνος πάει λίγα χρόνια πίσω .
Βαγδάτη πριν την καταστροφή, μια πόλη που ήταν φιλόξενη και καλοδεχόταν τον επισκέπτη. Αν και δύσκολη η επιβίωση δεν βρήκα πόρτα κλειδωμένη.
Γιατί τα θυμάμαι θα μου πεις... Μα μιλώ με φίλους που ζουν εκεί..., λένε πόσο ανυπόφορη έχει γίνει η ζωή..., πόσο τους έχει λείψει ο δικτάτορας Σαντάμ... Πόσο τους ξεχάσαμε εμείς οι δίκαιοι δυτικοί.
Πού είμαστε τώρα όλοι εμείς;
12 σχόλια:
Ευτυχώς που υπάρχουν ταξίδια στο παρελθόν! Το μέλλον φοβάμαι οτι έχει μόνο καμένη γή.
σ'ευχαριστώ που με ξεδίψασες...
2003. απρίλης
πεθαίνω.
η βαγδάτη πεθαίνει.
ένα παπούτσι φτάνει να μας χτυπήσει στο κεφάλι αυτόν τον καιρό και να μας την θυμίσει.
ο θεός να δίνει κουράγιο στους ανθρώπους.
Νομίζω πως εμείς οι δυτικοί ποτέ δεν τους θυμόμασταν...
Τρελοτουρίστρια
είναι που μερικές φορές αφήνεις τη σιωπή να μιλήσει γιατί "όσο βαθύτερη είναι η θλίψη τόσο μικρότερη είναι η γλώσσα της"
συγκλονίστηκα...
Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Δημελλά!
Πολύ ωραίες εικόνες!
Μου θύμισαν την Συρία που, όπως λένε πολλοί, αποτελεί μαζί με το Ιράν τον επόμενο στόχο... Ο Θεός να φυλάει...
Πόσο τους ξεχάσαμε εμείς οι δίκαιοι δυτικοί.
Πού είμαστε τώρα όλοι εμείς ;
Ντρέπομαι..αλλά δεν με απαλλάσει..
Η αλήθεια είναι ότι ήρθα να σου πω Χρόνια πολλά μέρα πούναι σήμερα..σφίξιμο ένιωσα στη ψυχή με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μου διέφυγε..
Χρόνια πολλά!
Κουράγιο εύχομαι σε όλους τους πονεμένους..
Έτσι ήταν κάποτε...Τώρα;
και τώρα.. δάκρυα και θυμός
Κρίμα...
Πονάει σε τόσες γωνιές του ο κόσμος. Κι η μνήμη παίζει με τη λήθη. Το παιχνίδι της επιβίωσής τους κι αυτές. "Πού να βρω την ψυχή μου, το τερτάφυλλο δάκρυ..."
Κλό βράδυ, Π.Κ
Δημοσίευση σχολίου