«Το Δωδεκάλογο του Γύφτου τον έβαζα με τον Παντοκράτορα στο
θόλο του θαλασσινού παρεκκλησιού τ’ Άη Νικόλα
Φοβόμουν μη με παρασύρει στο Πανηγύρι της Κακάβας
με τα πολλά ντέφια τα βιολιά τα γιορντάνια τ’ άλογα τα πολύ-
χρωμα φαρμπαλαδωτά φουστάνια
με μ’ αποσπάσει απ’ τη θλιμμένη βεβαιότητα των αγαλμάτων και
μείνω ολότελα μόνος
ενώ έμεινα ώρες κι ώρες από μικρό παιδί στο βράχο της Μονοβασιάς
με ασάλευτα τα βλέφαρά μου
αγνάντια στη Μυρτώα Θάλασσα αντιγράφοντας τη στάση ενός
μαρμάρινου Ποσειδώνα
και περιμένοντας να καταθέσουν στα πόδια μου τα μεγάλα στεφά-
νια του θείου μου του Νίκου του πλοιάρχου που σκοτώθηκε στη Χίο
τότε ήταν που για πρώτη μου φορά στοχάστηκα πως μέσα στην
ακινησία ρέει η αέναη κίνηση
κι αντέστρεφα με κάποιαν ευκολία το θάνατο αλλά και με καχυ-
ποψία συνάμα»
(Γιάννης Ρίτσος, «Το τερατώδες αριστούργημα»)
Μέσα στην ακινησία του θανάτου ρέει η αέναη κίνηση της ανάστασης. Εκείνος μας το δίδαξε και συνεχίζει να το διδάσκει στα σώματα των κεκοιμημένων αγίων Του, στις μνήμες της αγάπης, σε όποιο ψιμύθι ζωής κρύβει έξοδο από την απόγνωση ότι ο θάνατος είναι το τέλος. Μας χρειάζεται ένα παρεκκλήσι, μια γωνιά για να κοιτάξουμε το μέσα μας. Ο ήχος από τη σιωπή που φωνάζει ότι η ζωή δεν τελειώνει, γιατί τη σπουδάζεις στα μάτια των αγίων που το διακοσμούν. Εκείνη η στιγμή της μεταλαβιάς, όταν ένα μοιράδι άρτου και οίνου κάνουν την καρδιά σου αλλιώτικη. Όταν νιώθεις ότι αξίζει η ζωή σου, γιατί αγαπάς.
Αντιστρέφεται ο θάνατος, όση καχυποψία κι αν υπάρχει, κρυμμένη στον φόβο του αγνώστου. Στον αποχαιρετισμό όσων αισθανόμαστε ότι χάνουμε, ανθρώπων, εμπειριών, αγαθών, αλλά και σταυρών. Όμως κάθε ανάσα μας, συνέχεια εκείνης της πρώτης ζώσας πνοής, συναντά τη δική Του πρώτη και τελευταία. Την πρώτη της γέννας. Την τελευταία του θανάτου στον σταυρό. Όπως Εκείνος, έτσι κι εμείς. Όπως εμείς, έτσι κι Εκείνος. Όλα μας τα προσέλαβε. Και όλα μας τα χαρίζει. Μαζί και την δική Του αέναη κίνηση της ανάστασης και της αγάπης.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
20 Απριλίου 2025
Κυριακή του Πάσχα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου