© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Ολίγα για το συγγραφικό corpus της Μαρίας Κοτοπούλη

Επιμέλεια παρουσίασης: π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Τον τελευταίο καιρό το e-περιοδικό μας έχει την τιμή να φιλοξενεί κείμενα της κ. Μαρίας Κοτοπούλη, έγκριτης λογοτέχνιδος και καλής κριτικού. Τις συνεργασίες της εντάσσουμε στο ένθετο Παραθέματα Λόγου και μπορείτε να παρακολουθείτε στο εξής, κάνοντας κλικ στο αρμόδιο ράφι, ακριβώς εδώ.

Στο πλαίσιο της διαδικτυακής γνωριμίας μας η νέα συνεργάτιδα είχε την απλόχωρη διάθεση να μάς πλουτίσει με τα μέχρι τώρα εκδεδομένα έργα της, τα οποία αναφέρουμε ευθύς παρακάτω, ώστε και οι αναγνώστες μας να λάβουν γνώση.

Σ' ένα πρώτο κοίταγμα, μπορούμε να πούμε ότι χαρακτηρίζονται από καλοβαλμένη ευαισθησία, ακριβολόγα γραφή, ξεκάθαρο συναίσθημα! Τα κείμενά της απορρέουν ως καρδιακή έκφραση και ως εκ τούτου έχουν λόγο ύπαρξης, σε μιαν εποχή που ο καθείς ευφάνταστος (απο)γράφει τις μυχιέστερες υπανθρωπίες του νου του και νομίζει ότι κάνει Τέχνη του Λόγου. Η κ. Κοτοπούλη γνωρίζει πού πατά και πού πορεύεται! Γι' αυτό την συγχαίρουμε και την ευχαριστούμε τόσο για το αποσταλέν συγγραφικό corpus της, όσο και για τις μέχρι τώρα συνεργασίες της, οι οποίες ευελπιστούμε να πληθυνθούν!


Who is Who Μαρία Κοτοπούλη

H Mαρία Kοτοπούλη γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Σπούδασε θέατρο στη σχολή Πέλου Κατσέλη και στο Ινστιτούτο Θεάτρου της Σορβόνης. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Θεάτρου των Εθνών και την τάξη υποκριτικής στο Κονσερβατουάρ του Παρισιού. Έχει συνεργαστεί με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Από το 2000 κρατά τη στήλη «Με την αίσθηση του ακροατή» στο μηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό Έρευνα των Εκδόσεων Ιωλκός. Επίσης έχει συνεργαστεί με το Γ′ Πρόγραμμα, το 1998, στο αφιέρωμα για τον Διονύσιο Σολωμό και τον Ρήγα Φεραίο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.


Το μυθικό ταξίδι της γης
[Για παιδιά από 12 ετών και άνω. Σύνθεση εξωφύλλου: Αντώνης Αγγελάκης. Σχέδιο εξωφύλλου: Στάθης Σταυρόπουλος. Καστανιώτης, 1η έκδοση 1997]

Πού τριγυρνά ο Απόλλωνας, πού χάθηκε η Αθηνά, πού κρύφτηκε ο σκανταλιάρης Έρωτας και τι σκαρώνει ο Ερμής; Πώς συναντιούνται θεοί και άνθρωποι στο Μυθικό Ταξίδι; Ας τους ακολουθήσουμε κι εμείς, ποιος ξέρει, μπορεί ν' ανταμωθούμε μαζί τους και ν' απολαύσουμε τη μαγεία τους. Κι όταν το ταξίδι φτάσει στο τέλος του, ας τους κρατήσουμε μες στις καρδιές μας.



Τα μαγικά δώρα του Διονύσου
[εφηβικό, Καστανιώτης, 1η έκδοση 1998]

Tούτος ο δρόμος που τώρα τον ανηφόριζε ήταν ιδιαίτερα φροντισμένος στην αρχαιότητα, αλλά και στολισμένος με τα χορηγικά μνημεία. Θαύμασε τον Iερό Bράχο. Tα δέντρα ήταν καταπράσινα και τα λουλούδια ολάνθιστα, χορταίνοντας με χρώματα το πρωινό. H γη μοσχοβολούσε από το άγγιγμα της άνοιξης. Έφτασε στο πρόπυλο. Eίχε φανταστεί πως η πόρτα θα ήταν κλειστή. Παράξενο όμως, ήταν ανοιχτή. Oύτε φύλακας ούτε άνθρωπος κανένας. Mπήκε στον περίβολο του ιερού, έψαξε, αλλά ο θεός δεν ήταν πουθενά. Mετά διέσχισε τη δωρική στοά και έφτασε στη δεξιά πάροδο, σταμάτησε μαγεμένος και κοίταξε γύρω του. «Aυτό λοιπόν είναι το θέατρο του Διονύσου;» Προχώρησε, μα δε θέλησε να μπει στην ορχήστρα. Tου φάνηκε σαν το ιερό του ναού και ασυναίσθητα έκανε το σταυρό του. Άρχισε ν' ανεβαίνει τις δεκατρείς κερκίδες του. H πέτρα τον μεθούσε, για την ακρίβεια η ιστορία της. «Xαίρε πέτρα η ποτίσασα τους διψώντας την ζωήν». Πόσο θα 'θελε να γυρίσει ο χρόνος πίσω, να δει το θέατρο γεμάτο με τους θεατές, τους ποιητές και τους υποκριτές του. «Kι αν έβλεπα μπροστά μου τον Aισχύλο;» H ιδέα τού φάνηκε τρελή. Έκλεισε τα μάτια του, έκλεισε και τ' αυτιά του, το μυαλό έφευγε αιώνες πίσω. Όχι, όχι, όχι. Δε θα επέτρεπε στο νου του να τρέχει και να χάνεται μέσα στο χρόνο. Tο χρόνο. «Όσο πιο γέρος γίνεται, όλα τα αφανίζει». Όχι, όχι. «O χρόνος γεννήθηκε μαζί με τον ουρανό». Tον ουρανό.



Για του Αλέξανδρου τη χάρη
[μυθιστόρημα, Καστανιώτης, 1η έκδοση 2001]

Η ωραιότερη γυναίκα της Ασίας έλεγαν πως ήταν, εγώ ακόμα δεν την είχα δει για να ξέρω. Το όνομά της πάντως, αν και σήμαινε «μικρό αστέρι», δε μου άρεσε καθόλου. Κάτι από βραχώδη μονοπάτια θύμιζε ο ήχος του. Άκου Ρωξάνη, και να μας «φιγουράρει» τώρα η Ρωξάνη και για ωραία, λες και χαθήκαν από τη γη οι Αρτέμιδες, οι Αφροδίτες και οι Ελένες. «Αχ, Αλέξανδρε, τι έχεις πάθει με τις βάρβαρες; Βάρβαρος θα καταντήσεις από περήφανος Μακεδόνας». Και συνέχιζα να του αραδιάζω ονόματα Ελληνίδων καλλονών, σε μια ύστατη προσπάθεια να τον αποτραβήξω από την Ασιάτισσα. Εκείνος όμως προετοίμαζε το έδαφος μιλώντας μου για πολιτικές σκοπιμότητες που θα ενίσχυαν τους δεσμούς Ελλάδας και Ασίας. Πρέπει πάντως να παραδεχτώ ότι ήταν και λίγο διπλωματικός τούτος ο γάμος. Κανένας από τους λαούς του Τουράν δεν τον έβλεπε πια σαν κατακτητή. Έχοντας δίπλα του τη Ρωξάνη, έδινε αδιάσειστες αποδείξεις ότι το έργο του ήταν πολιτιστικό και ότι επιθυμία του ήταν όλοι οι άνθρωποι να είναι πολίτες ενός κράτους. Και οι λαοί της Βακτριανής τον αποζημίωσαν, πέρα και από τις προσδοκίες του, αφού τον αγάπησαν πραγματικά και κράτησαν την πολύτιμη κληρονομιά του για χιλιάδες χρόνια.



Χωρίς ωράριο στα όνειρα
[διηγήματα, Κατσανιώτης,1η έκδοση 2006]

Οι ήρωες των διηγημάτων του βιβλίου προσπαθούν να αποκαθάρουν το νου και την ψυχή τους μέσα από τη φαντασία και το όνειρο. Οραματίζονται, μεταφέρονται σε τόπους καθαγιασμένους, γίνονται μάρτυρες της δημιουργίας του κόσμου, ζουν στην ψευδαίσθηση της πνευματικής αναλαμπής στον καθημερινό ορίζοντα. Αναζητούν τους στόχους τους στο ξάφνιασμα της Μουσικής, του Έρωτα, της Ζωγραφικής, του Μύθου και της Ιστορίας, καθώς η αιώνια παλέτα της άνοιξης ντύνει με χρώματα την προσμονή, την ατέλειωτη προσμονή της Ελπίδας, της Αγάπης, της Ελευθερίας. Ο πόνος τους γίνεται μελωδία, η αναζήτηση τραγούδι και η καθημερινότητά τους εντέλει μετουσιώνεται σε μονοπάτι της τέχνης, που αγωνίζονται να το διαβούν για να το κατανοήσουν.



Variation
[Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 1η έκδοση 2010]

Πρόκειται για μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι. Ίσως γιατί η εποχή που διαδραματίζεται, φαντάζει μακρινή. Ίσως, γιατί ο άνδρας που την αφηγείται, φέρει την αύρα από τον κόσμο του παραμυθιού, του θρύλου και του ονείρου. Η δημιουργός τον αποτυπώνει έτσι όπως φαντάζει στα μάτια του αναγνώστη: "Όπως τον βλέπω ντυμένο με το επίσημο ένδυμά του και με τον αέρα τού κοσμοπολίτη, αναρωτιέμαι, αν και ο ίδιος δεν είναι ένας από τους ήρωες αυτής της ιστορίας. Προχωρεί, με βήμα αγέρωχο στη σκηνή, υποκλίνεται στο ακροατήριο, ανεβαίνει στο πόντιουμ και αφήνει πάνω στο αναλόγιο τη χρυσή, μαγική ράβδο του. Σκύβει, τραβάει μια παρτιτούρα από τη δερμάτινη τσάντα του και καθώς την ανοίγει, ελευθερώνονται εξαίσιες μουσικές. Σπεύδει, συλλέγει τις σκόρπιες στον άνεμο νότες και υφαίνει την αιώνια τού έρωτα αρμονία, στα φύλλα του πενταγράμμου. Κάθεται στο πιάνο και αγγίζει με τις άκρες των δαχτύλων του τα φιλντισένια πλήκτρα, γιατί με νότες αφηγείται τη συναρπαστική ιστορία του μυθικού πύργου, τη μεγάλη αρχαιολογική ανασκαφή και το παιχνίδι των ερώτων."

1 σχόλιο:

Μαρία Σ είπε...

Ο Ισκιος του Ήσκιου μας, σαν μαγνήτης, φέρνει κοντά του αξιολογότατους ανθρώπους οπως η Κυρία Κοτοπούλη.
Ειμαστε ευτυχείς πουτην γνωρίσαμε.

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails