Γράφει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ [φωτό: του ίδιου]
Η Ανετζούλα από την Έλυμπο, Καρπάθου, έχει έτοιμα τα ρούχα για το τελευταίο της ταξίδι. Το παράξενο δεν είναι η τελευταία φορεσιά, μα το κρασί που έχει προ επταετίας, στα 75 της, διαλέξει για να την συνοδέψει. Ο θάνατος έχει τη τιμητική του.
Σε μιά εργασία της κας Ευγενίας Γεωργαντά διάβασα για μια γυναίκα που είχε χάσει τον γιο της και υπέφερε πολύ, πήγε λοιπόν στον Βούδα και του ζήτησε βοήθεια για να ξεπεράσει τον αβάσταχτο πόνο της. Ο Βούδας δέχτηκε να την βοηθήσει υπό ένα όρο. Θα του έφερνε σπόρους σιναπιού από μια οικογένεια που δεν πενθούσε. Παρόλο που δεν κατάλαβε γιατί της το ζήτησε αυτό, η γυναίκα δέχτηκε και έφυγε ψάχνοντας για τους σπόρους. Σε όποιο σπίτι και να πήγε όμως πενθούσαν για την απώλεια κάποιου αγαπημένου τους προσώπου. Η γυναίκα γύρισε άπραγη στον Βούδα και του είπε: «Κατάλαβα τι ήθελες να μου πεις. Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος και καμιά οικογένεια που να μην πενθεί για κάτι. Δεν είμαι η μόνη που υποφέρει».
Σε όλη τη διαδρομή μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με κορυφαία θέματα που με την στάση που τελικά κρατάμε παίρνει και η ζωή μας την αντίστοιχη στροφή. Απαντάμε, δίνουμε νόημα στην ζωή με την θέση μας για το θάνατο. Αλλά και στα μεγάλα οικονομικά, κοινωνικά περιβαλλοντικά ζητήματα η στάση μας, ο τρόπος που τα αγγίζουμε δείχνει αν θα εμπλακούμε σ' έναν αγώνα απέναντι σε ό,τι μας αγκαλιάζει ή θα σταθούμε αδιάφοροι, είτε κρίνοντάς το μίζερα, είτε προσπερνώντας το, δείχνοντας τον γείτονα ως υπεύθυνο για την όποια λύση.
Στα ψυχοθεραπευτικά μοντέλα η αύξηση της συνειδητότητας αποτελεί κυρίαρχο στόχο. Σε τούτες τις περίεργα δύστροπες εποχές, όλοι και όλα μάς ζητούν να κρίνουμε, να συμμετέχουμε, να αποκτήσουμε θέση και άποψη, ακόμη και για την συμπαντική εξέλιξη. Υπάρχει ο φόβος τελικά πάλι να ξανα-παραμείνουμε απαθείς, να κουραστούμε μέχρι να τρέξουμε μια γύρα τον εαυτό μας. Μήπως, αν δούμε πώς θα φροντίσουμε την δικιά μας γαλήνη και στην συνέχεια σεβαστούμε και τον διπλανό, καταφέρουμε να φτάσουμε σε μια πιο ολοκληρωμένη θέση για τα δρώμενα; Μακριά από μια δαιμονισμένη παρορμητική λεβεντιά, που χρόνια ολόκληρα έβγαινε μπροστά και στο τέλος γινόταν ένας χείμαρρος που μας έπνιγε, όλους μαζί.
Ο φόβος του θανάτου ή της απώλειας είναι αντιστρόφως ανάλογος του πόσο νοιώθουμε ότι έχουμε ζήσει. Όσα περισσότερα ανεκπλήρωτα όνειρα έχουμε, τόσο περισσότερο φοβόμαστε να μην πεθάνουμε. Αν λοιπόν, μπορούσαμε να κοιτάξουμε τον θάνατο κατάματα χωρίς τρόμο θα ήταν μια τεράστια επιτυχία, γιατί αυτή η πράξη θάρρους ενέχει και άλλες σημαντικές πράξεις τόλμης.
Στο βιβλίο του "Περί θανάτου" ο Νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάνγκου αναφέρει: "η επίγνωση της θνητότητας, ο φόβος του θανάτου, είναι που κινητοποιεί κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, κάθε βήμα προς τα μπροστά, είναι αυτή, τελικά, που δίνει στο ανθρώπινο είδος τη μοναδικότητά του. Ο θάνατος λοιπόν, η θάνατος, καλύτερα, αυτή η ωραία και μοιραία γυναίκα (που περιγράφει ο Σαραμάγκου), δεν είναι και τόσο τρομακτικός".
Ίσως αυτά που προηγούνται να είναι τρομακτικότερα. Οι καθημερινές απώλειές μας αποκτούν άλλη διάσταση. Είναι μια εποχή που δύσκολα ξημερώνει για πολλούς από εμάς. Αν περιμένουμε την διέξοδο σε όλους τους μικρούς και τους μεγάλους μας θανάτους χωρίς την καταρχήν αποδοχή, την αναγνώριση, μάλλον θα εξακολουθήσουμε να ζούμε παρέα με σκιές και φαντάσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου